က်ေတာ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲဇနီးစ်ာပနကိုသြားေတာ့မိတ္ေဆြျဖစ္သူကဝမ္းပန္းတနည္းငိုေႂကြးေနတာကိုစိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာေတြ႕လုိက္ရတယ္။မိတ္ေဆြက ေသေသသပ္သပ ္ ထုပ္ထားတဲ့အထုပ ္ တစ္ထုပ္ကိုသူဇနီးဗီရိုထဲက ထုတ္္ လာ ရင္း ဝတ္စံုေလး ကိုသူတို႔ဒီေႏြမွာဂ်ာမနီ သြားရင္းဝယ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီဝတ္စံုေလးကိုဇနီးသည္ကအလြန္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္းနဲ႔ ဒီဝတ္စံုေလးကိုအခုႏွစ္နာတာလူးပြဲမွာဝတ္ရန္စီစဥ္ ထားေၾကာင္း ဆို႔နင့္စြာေျပာျပေနရွာတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလို႔က်ေတာ္ရင္ထဲမွာအသိတစ္ခုရခဲ့တယ္။ဘယ္ပဲြက်မွဒါကိုဝတ္မယ္၊ဘယ္ခ်ိန္က်မွွဒါကိုစားမယ္၊ဘယ္ေတာ့မွဒါကိုလုပ္မယ္ဆိုၿပီးသီးသန္႔ရည္ရြယ္ထားတာမ်ဳိးမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။က်ေတာ္တို႔အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလမွာ စကၠန္႔တိုင္းကအဖုိးတန္လွပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္အခုဆိုရင္ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ဝတ္စံုျဖစ္ပါေစဝတ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ညေနခင္းေလညင္း ခံထြက္ရင္းဝတ္ခ်င္လည္းဝတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ဒါမွမဟုတ္နံမည္ေက်ာ္တရုတ္စာေတြ
စားခ်င္တယ္လို႔စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းလုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တခါတေလဆို အလုပ္ေတြကိုေဘးဖယ္ထား ၿပီးမိသားစုနဲ႔ပန္းၿခံမွာ၊ဒါမွမဟုတ္အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာမွာ ဝိုင္းထို္င္ စကားေျပာတာမ်ဳိးေတြကိုလုပ္ျဖစ္လာတယ္။
ကိုယ့္မိဘကိုျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္သားသမီးကိုျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့
စကားေျပာဖို႔ေတြေဝဆံု႕ဆိုင္းမေနပါနဲ႔။ ဒီစကားေျပာဖို႔သတိရတဲ့အခ်ိန္ဟာဥာဥ့္နက္သန္းေခါင္ျဖစ္ေနပါေစ။
ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလုိက္ပါ။က်ေတာ္မိတ္ေဆြရဲ႕ဇနီးလိုမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္သြားမွ ေနာင္တရပူေဆြးေနရံုအျပင္ ဘာမွတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေတာ္တို႔ဘဝေတြရဲ႕ေန႔ရက္ေတြတိုင္းဟာအေရးႀကီးတဲ့အထူးအခါသမယေတြခ်ည္းပါပဲ။အခ်ိန္ဟာလက္လႊတ္မခံသင့္တဲ့ အဖိုးတန္ရတနာပါ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အဖိုးတန္ရတနာကိုေတြေဝဆံု႕ဆိုင္းမႈေတြနဲ႕ အလဟသမျဖဳန္းတီးပစ္ဖို႔ ေျပာလုိက္ပါရေစ။
