ေပးကမ္းျခင္းရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္မႈ

        ကၽြန္ေတာ္ကတကိုယ္ေကာင္းသမားလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ဘဝမွာကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္သမွ်ဟာ
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္၊ဆႏၵေတြကိုအဓိကထားၿပီးဆံုးျဖတ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ခုေတာ့ျဖစ္ရပ္ဆန္းေလးတခု
ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝခံယူခ်က္ေတြေျပာင္းလဲသြားၿပီထင္တယ္။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဝန္ခံရရင္ဒီအျဖစ္အ
ပ်က္ေလးကကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့အေတာ္အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။
         တေန႔ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မို႔တခုခုစားဖို႔ရံုးကထြက္အလာမွာလမ္းေဘးေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားတေယာက္
ကိုေတြ႕ရတယ္။ဒါမ်ဳိးကသိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး။ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ဆိုရံုးအေဆာက္အဦးေတြအနားမွာဒီ
လိုပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြရွိေနတတ္တာပဲ။ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္းအေၾကြေစ့နည္းနည္းကိုင္
ၿပီးသူ႔ဆီေလွ်ာက္အသြားသူကငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔မူးယစ္ေဆးဝါးဒါမွမဟုတ္အရက္ေသာက္သံုးျဖဳန္းပစ္မယ့္ေကာင္ပါ
လားဆိုၿပီးေတြးလိုက္မိတယ္။သူ႔ပံုကခပ္ငယ္ငယ္ဂ်စ္ကန္ကန္ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ေလ။ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းကို
ရပ္လိုက္တယ္။ဒီလိုလူမ်ဳိးအတြက္ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံကိုအကုန္ခံရမွာလဲ။ဒီေငြနဲ႔ကိုကာကုိလာဒါမွမ
ဟုတ္ေခ်ာကလက္ဝယ္စားလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
        ဒါေပမယ့္လည္းသူဟာလမ္းေဘးေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားျဖစ္တာနဲ႔ပဲကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔သူကိုေဝဖန္ပိုင္ခြင့္
မရွိဘူးဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတယ္။ဒါနဲ႔ပဲသူ႔ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ၿပီးအေၾကြေစ့ေတြကိုသူ႔ဦးထုပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့
သူကကၽြန္ေတာ္ကိုၿပံဳးျပတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခဏေတာ့ရပ္ေစာင့္မိတယ္။အတၱသမားပီပီသူ႔ဆီကတစံုတခုကို
ေမွ်ာ္လင့္မိတာကိုး။သူ႔ဆီကသာမာန္ထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားတဲ့အမူအရာမ်ဳိးကိုျမင္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္သာ
မာန္ထက္မပိုတဲ့အၿပံဳးကိုပဲကၽြန္ေတာ္ရလိုက္ပါတယ္။ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုယ့္ဘာသာၿပံဳးမိၿပီးသူ႔ေရွ႕က
ထြက္လာခဲ့တယ္။ေနာက္ၿပီးခုလိုအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့အလုပ္မ်ဳိးတခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးပဲနဲ႔ခုမွဘာလို႔မ်ားကုိယ့္ပိုက္ဆံကို
အလဟႆျဖဳန္းပစ္ခ်င္ရတာလဲဆိုၿပီးကိုယ့္ဘာသာအပစ္တင္လိုက္မိတယ္။
        အဲဒီေန႔အလုပ္ၿပီးလို႔ဘူတာရံုကိုလမ္းေလွ်ာက္အသြားမွာေန႔လည္ကေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေလးသူ႔ပစၥည္း
ေတြကိုသိမ္းေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။သူကဦးထုပ္ထဲကပိုက္ဆံေတြကိုပလတ္စတစ္အိတ္ေလးတစ္လံုးထဲ
ထည့္လုိက္ၿပီးလမ္းေထာင့္ကေကာ္ဖီဆိုင္နားမွာရွိတဲ့ေတာမီးရန္ပံုေငြပံုးထဲအကုန္သြားထည့္လိုက္တယ္။သူက
လူမႈကူညီေရးရန္ပံုေငြရွာဖို႔အတြက္ခုလိုေဖ်ာ္ေျဖေနတာပဲ။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့
လဲဆိုတာအဲဒီေတာ့မွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။တစံုတေယာက္ကကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံန႔ဲတဆင့္ျပန္လႈေပး
တာပဲ။ဒီေလာက္လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ကိုကၽြန္ေတာ္လည္းဘာလို႔မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုတာနားလည္သြားတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာရွိသမွ်အေၾကြအားလံုးကိုအဲဒီရန္ပံုေငြပံုးထဲအၿမဲလႈတယ္။အဲဒီလိုလႈၿပီးတုိင္း
လည္းတေနကုန္ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔လူကၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့။ေပးကမ္းမႈေၾကာင့္ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုခုမွတကယ္ခံစားခြင့္
ရသြားတာပါ။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

မွတ္သားဖြယ္စကားစုေလးမ်ား(1)

• ဘဝမွာဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့အရာကကိုယ့္အတြက္အေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ဆံုခဲ့ရၿပီးမွ ကိုယ့္ရဲ႕အေလးမထားမႈေၾကာင့္သူ႔ကိုလက္လႊတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတာမ်ဳိးေပါ့။
• ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာကိုယ္ဘာပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့တယ္ဆိုတာကိုအဲဒီအရာေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္တုိင္မသိခဲ့ ၾကသလိုကိုယ္ဘာေတြလိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာလည္းအဲဒီအရာအနားေရာက္လာတဲ့အထိမသိခဲ့ၾကျပန္ဘူး။
• လူတစ္ေယာက္ကိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔မိနစ္ပိုင္းပဲၾကာတယ္။လူတစ္ေယာက္ကိုသေဘာက်သြားဖို႔ကေတာ့တစ္နာရီလုိတယ္။ခ်စ္မိသြားဖို႔ဆုိရင္ေတာ့တစ္ရက္နဲ႔တင္လံုေလာက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကိုေမ့ပစ္ဖို႔ကေတာ့တစ္သက္စာအခ်ိန္ေပးရတတ္တယ္။
• လက္လြတ္စပယ္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ရန္စပြားခ်င္ပြားသြားႏုိင္တယ္။ရက္စက္တဲ့စကားေၾကာင့္ဘဝ တခုစုတ္ျပတ္ေကာင္းစုတ္ျပတ္သြားႏိုင္တယ္။အခ်ိန္ကိုက္ေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္စိတ္ရႈတ္ေထြး ေကာင္းရႈတ္ေထြးသြားႏိုင္တယ္္။ဒါေပမယ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစကားကေတာ့ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမွတပါး တျခားဘာကိုမွ မေပးပါဘူး။
• က်မတို႔ဟာတခါတရံမွာအေတြ႕ေလးတစ္ခ်က္၊အၿပံဳးေလးတစ္စက္၊အၾကင္နာစကားေလးတစ္ခြန္း စတဲ့အေသးအဖြဲေလးေတြကိုအထင္ေသးတတ္ၾကတယ္။အဲဒီမျဖစ္စေလာက္အရာေလးေတြေၾကာင့္ ပဲဘဝတခုလံုးကိုတိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္တာကိုေတာ့သတိေမ့ေနၾကတယ္။
• အိမ္မက္ေတြရဲ႕ဦးတည္ရာကိုယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ေလွ်ာက္ပါ။စိတ္ကူးထားတဲ့ဘဝကိုအေကာင္အ ထည္ေဖာ္ပါ။ဘဝရွင္သန္မႈရုိးရွင္းတာနဲ႔အမွ်စၾကာဝဠာႀကီးကပါကိုယ့္အလိုတိုင္းရိုးရွင္းလာပါလိမ့္မယ္။
• ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူေတြဟာအေကာင္းဆံုးအရာေတြပဲပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။သူတို႔က သူတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့အရာေတြကိုအေကာင္းဆံုးေတြျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ပါ။
• ပိုက္ဆံကသင့္ကိုေပးႏိုင္တဲ့အရာဆိုလို႔သူနဲ႔ပက္သက္ၿပီးပူပင္ရတဲ့ေသာကကင္းဝင္းေစရံုပဲရွိတယ္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အေတြးေခ်ာ္တဲ့ဖိုးေထာ္(၁)

        က်မရဲ႕ဦးေလးဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ေပါ့။နံမည္ကဖိုးေထာ္တဲ့။ဘာေၾကာင့္ဒီနံမည္ေပးတယ္ဆုိတာေတာ့
မသိပါဘူး။သူကနည္းနည္းႏုံတယ္။(အမွန္ကေတာ္ေတာ္ေလးႏံုတာပါ။ကိုယ့္ဦးေလးေတာ္ေနတာမို႔အားနာ
လို႔။)သူ႔ကိုဘာခိုင္းခိုင္းအလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။အေတာ္ေလးႀကီးတဲ့အထိဘာမွဟုတ္တိပတ္တိခုိင္းလို႔
မရဘူး။သူကကံေတာ့ေကာင္းတယ္။မိဘေတြကေတာသူေတာင္သားေတြေပမယ့္သားသမီးရတနာဆိုလို႔သူ
တေယာက္သာထြန္းကားတာမို႔ခ်စ္ၾက၊အလိုလိုက္ၾကေတာ့ေတာအလုပ္မတတ္တဲ့ေတာသားေပါ့။
        သူမုိ႔မလုပ္လိုက္နဲ႔၊လုပ္တာနဲ႔တလြဲပဲ။အၾကမ္းလည္းသံုးမရ၊အႏုလည္းသံုးမရတဲ့ဖိုးေထာ္ပါ။တေန႔ရြာ
ထံုးစံအတို္င္းဟင္းစားအတြက္ဝက္ေပၚတယ္ဆိုပါေတာ့။ရြာေတြမွာကၿမိဳ႕မွာလိုေစ်းရွိတာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ္
စားခ်င္တာကိုယ့္ဘာသာစိုက္၊ကိုယ့္ဘာသာေမြးျမဴေရးလုပ္ၾကတာမ်ဳိး။ခုလည္းဝက္ေပၚတယ္ဆိုေတာ့ဖိုး
ေထာ္အေမကဝက္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဝယ္ထားလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္အျပင္သြားစရာရွိေနတာနဲ႔ဒီေျခ
ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဘာမွမလုပ္ႏို္င္ပဲမီးဖိုထဲထားခဲ့ၿပီးသားျဖစ္သူကိုရွာၿပီးမီးဖိုထဲမွာေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေရေႏြးေဖ်ာ
ထားလိုက္စမ္းဆိုၿပီးထြက္သြားပါေလေရာ။
         ဖိုးေထာ္အေမလည္းအျပင္ကျပန္လာေရာသားျဖစ္သူကမီးဖိုထဲမွာေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ဆင္းလို႔ငိုႀကီး
ခ်က္မျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ေဘးမွာေတာ့အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ေရေႏြးတဇလံုနဲ႔ေရ
ေအးတဇလံုလည္းပါေသးရဲ႕။သူ႔အေမလည္းတအံ့တၾသနဲ႔ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့သူကဘာေျပာ
တယ္မွတ္လဲ။အေမတို႔ကကိုယ့္သားသမီးကိုမသနားဘူးတဲ့။မညွာမတာခိုင္းရက္တယ္ဆိုၿပီးငိုရင္းေျပာပါေလ
ေရာ။အဲဒီေတာ့သ႔ူအေမလည္းအလန္႔တၾကားနဲ႔ဘာမ်ားခိုင္းမိလို႔လဲဆိုေတာ့ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေရေႏြး
ေဖ်ာခိုင္းတာကိုအျပစ္တင္ေနတာတဲ့ေလ။
        ဒါနဲ႔အေမလုပ္သူကဒါေလးခိုင္းမိတာငိုစရာလားဆိုေတာ့မွပိုဆိုးေတာ့တာပဲ။ဒီေရေႏြးပူပူေလာင္ေလာင္
နဲ႔ေျခေထာက္ကိုဘယ္လိုလုပ္ေရေႏြးေဖ်ာရမလဲ။ေရေႏြးေဖ်ာဖို႔ေနေနသာသာေရေႏြးတစ္စက္ေလးခ်ၾကည့္
တာေတာင္ပူလြန္းလို႔ေရေအးနဲ႔ျပန္ေလာင္းေပးေနရတာတဲ့။အေမမို႔ရက္ရက္စက္စက္ခိုင္းရက္တယ္တဲ့ေလ။ဒီ
ေလာက္ပူတာအေမ့ဘာသာကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္္ေဖ်ာဆိုၿပီးငိုရင္းထြက္သြားပါေလေရာ။ဒီေတာ့မွဝက္ေျခ
ေထာက္ဆိုတာထည့္မေျပာမိတဲ့သူ႔အေမခဗ်ာသူ႔နဖူးသူရိုက္လို႔ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေတာ့တာ။
အဲဒီလိုႀကံႀကံဖန္ဖန္အေတြးေခ်ာ္တဲ့ဖိုးေထာ္ပါ။

         

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ကူညီပါရေစ

      တစ္စီးဝင္တစ္စီးထြက္ျဖင့္သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည့္ဘူတာရံုတြင္တစံုတေယာက္ေသာသူသည္မလႈပ္
မယွက္ထိုင္ေနသည္မွာအေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုသူ႔တြင္လႈပ္ရွားသည့္အရာဆိုလို႔ဘယ္ညာယမ္းခါေန
သည့္ဦးေခါင္းသာျဖစ္၏။ရထားဝန္ထမ္းတစ္ဦးကမလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနေသာ္လည္းဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည့္ထို
သူကိုသတိထားမိသြားသည္။သို႔ႏွင့္တာဝန္သိဝန္ထမ္းပီပီတစံုတရာကူညီႏိုင္ရန္ထိုသူထံေလွ်ာက္သြားလိုက္
သည္။
         `ဒီမွာေနာင္ႀကီး........ကၽြန္ေတာ္ဘာကူညီေပးရလဲ။`
         `ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာေလးရွိလို႔။ေတာင္ဘက္သြားမယ့္ရထားဘယ္ေတာ့ေလာက္
လာမလဲ။`
        `ေၾသာ္.......ဟုတ္ကဲ့။ေနာက္၁၅မိနစ္မွာေတာင္ဘက္သြားမယ့္ရထားလာပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ာ။`
​        `ဒါဆိုေျမာက္ဘက္သြားမယ့္ရထားကေရာ။`
        `ခဏေလး။အဲဒါကေတာ့ေနာက္ငါးမိနစ္အတြင္းဝင္လာပါလိမ့္မယ္။ဒါနဲ႔ေနာင္ႀကီးကဘယ္ကိုသြား
ခ်င္လို႔လဲခင္ဗ်။`
        `ဘယ္မွမသြားခ်င္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကဒီသံလမ္းဟုိဘက္ကိုကူးခ်င္တာပါ။`

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အလြမ္းသစ္ပင္

အလြမး္သာသစ္တစ္ပင္ဆို.........
ငါ့သစ္ပင္ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပါေပ့ါလား။
ဒီသစ္ပင္ဒီေလာက္ရင့္သန္ေအာင္...........
ဘယ္လိုေျမၾသဇာေတြမ်ားသံုးခဲ့ပါလိမ့္။
ဥယ်ာဥ္မႈးေရ.........
ဒီသစ္ပင္ကိုကမၻာတည္သေရြ႕မ်ား
ရွင္သန္ေနေစခ်င္တာလား။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လြဲခ်က္ကယ္တျခား

      သူ႔ကိုေတြ႕တိုင္းကၽြန္မရင္ခုန္ရသည္။အၿမဲၿပံဳးေနတတ္သည့္သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္မို႔လည္းရင္းႏွီးခင္မင္
ကာတြယ္တာစိတ္ျဖစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။သူကကၽြန္မတို႔မားကတ္ကိုပံုမွန္ေစ်းဝယ္လာေလ့ရွိသည့္ေဖာက္
သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။သူလာသည့္အခါတိုင္းကၽြန္မရွိရာသို႔ေရာက္လာတတ္ၿပီးတရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္ေျပာ
ဆိုေလ့ရွိသည္။
       သူကရွပ္လက္ရွည္ႏွင့္စတိုင္ပန္ကိုအၿမဲလိုလိုတြဲဖက္ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိတာမို႔ျမင့္မားရွည္လ်ားသည့္
အရပ္ႏွင့္လိုက္ဖက္ၿပီးအေတာ္စြဲေဆာင္မႈရွိလွသည္။စကားေျပာသည့္အခါတိုင္းတၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္တစ္ဖက္
လူ၏မ်က္လံုးကိုစိုက္ၾကည့္ကာေဖာ္ေရြစြာေျပာတတ္ျပန္တာမို႔ကၽြန္မတို႔တေတြကသူ႔ကိုမွတ္မွတ္ရရ
သတိထားမိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
      ကၽြန္မတို႔ဌာနမွာေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ္လည္းမိန္းခေလးကၽြန္မတစ္ေယာက္သာရွိတာမို႔သူကၽြန္မ
ဆီပံုမွန္ေရာက္လာတတ္တာကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္သတိထားမိလာကာေနာက္ေျပာင္လာၾကေတာ့သည္။
အစပိုင္းတြင္မည္သို႔မွ်မခံစားရေပမယ့္သူ၏ႏွစ္လိုဖြယ္အမူအရာႏွင့္အေျပာအဆိုမ်ားေၾကာင့္သူႏွင့္ေတြ႔တိုင္း
ရင္ခုန္တတ္လာ၏။သူေရာက္လာၿပီဆိုမွျဖင့္ကၽြန္မကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္လွသည့္အလုပ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းအ
ေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္တတ္လာသည္။
      ဒီေန႔လည္းေရာက္လာျပန္ၿပီ။မားကတ္အတြင္းေစ်းဝယ္ေနသည္ကိုရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္
သည္။ကၽြန္မေျခဖ်ား၊လက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္ကာရင္ေတြခုန္လာ၏။ေစ်းဝယ္အၿပီးကၽြန္မဆီအလာမွာသူ႔မ်က္
ႏွာကတစံုတခုကိုအလိုမက်သကဲ့သို႔သုန္မႈန္သြားသည္ဟုထင္သည္။ကၽြန္မကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္း
ေကာင္ေလးႏွင့္ရယ္ေမာစကားေျပာေနစဥ္သူေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူအထင္လြဲသြားၿပီထင့္။သို႔ေပမယ့္
သူကမ်က္ႏွာထားကိုခ်က္ျခင္းျပင္ကာကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္းသူငယ္ခ်င္းကိုခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္
ကာေျပာသည္။
        `မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္။ေနေကာင္းရဲ႕လား။ငါကမင္းကိုသတိရေနတာ။`
      ရုတ္တရက္ကၽြန္မေရာသူငယ္ခ်င္းပါအံ့ၾသသင့္သြားသည္။သူေနာက္တာျဖစ္မည္ဟုေတြးကာသူ႔ကိုျပန္
ေနာက္လိုက္မိ၏။
        `သူ႔ကိုပဲသတိရတာလား။က်မကိုေရာသတိမရဘူးလား။`
      သူ႔ျပန္ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ရွက္ရြံ႕မႈႏွင့္အတူရင္တခုလံုးေျဗာင္းဆန္ကာနာက်င္ေၾကကြဲရ
ေတာ့သည္။
        `ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။တို႔ကဘဝတူခ်င္းကိုသတိရစရာလား။`ဟူ၏။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လူသားတန္ဖိုး

ေတာ္ေသးတယ္...........
ငါဟာေလွတစ္စင္းမဟုတ္ခဲ့လို႔။
ငါသာေလွတစ္စင္းဆို........
ဒီလႈိင္း၊ဒီေလ၊ဒီမုန္တိုင္းမ်ဳိးနဲ႔
မာယာပင္လယ္ထဲ
က်ဳိးပဲ့နစ္ႃမႈပ္သြားတာၾကာေပါ့။
ေတာ္ေသးတယ္..........
ငါဟာသမင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ခဲ့လို႔။
ငါသာသမင္တစ္ေကာင္ဆို........
ရိုင္းစိုင္းေကာက္က်စ္တဲ့
သားရဲေတာထဲ
ေပ်ာက္ဆံုးပ်က္ဆီးခဲ့တာၾကာေပါ့။
ေတာ္ေသးတယ္..........
ငါဟာအသိဥာဏ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔။
ဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔လူသားမို႔........
ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ဘဝပင္လယ္ျပင္ကို
အံတုဖက္ၿပိဳင္လို႔.......
အညွာတာမဲ့သားရဲေတာထဲ
အလိမၼာသံုးေရွာင္ရွားလို႔.........
လိုရာပန္းတိုင္အေရာက္သြားမယ္ေပါ့။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ