ဒီေနရာေလးထဲကိုယ္ေျခအခ်မွာ သူကမျငင္းဆန္ေပမယ့္ စိမ္းကားျပတ္ေတာက္စြာလက္ခံရွာသည္။ သူကိုုယ့္ကိုစိတ္နာသြားၿပီထင္သည္။သူ႔ကုိေမ့ေလ်ာ့စြန္႔ပစ္သြားၿပီဟု ထင္ထားခဲ့ပံုရ၏။ ကုိယ္ကလည္းကိုယ္ ပဲေလ။သူ႔ရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ကိုေတာင္ သတိတရမရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမ့ေလ်ာ့လ်စ္လ်ဴရႈ ထားခဲ့သည္ကိုး။
သူ႔ကိုရင္ထဲတြင္အၿမဲအမွတ္ရေနေသာ္လည္းကိုယ္ေပ်ာ္ရာမွာ(မဟုတ္ဘူးေပ်ာ္မယ့္ထင္တဲ့ေနရာေတြမွာ)
လွည့္လည္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ဘာကိုမွမလုပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္စိတ္ဓါတ္ေတြက်ဆင္းေနခဲ့သည္မို႔ ကိုယ့္ျဖစ္
တည္မႈကိုေတာင္ ရွာမေတြ႕ေတာ့သည့္အေျခအေနမွာ သူ႔ကိုဂရုတစိုက္ျခယ္သလိုစိတ္ေတြ ကင္းေဝးခဲ့တာ ကာလအတန္ၾကာေနၿပီမွန္းကိုယ္သိပါသည္။ခြန္အားႏံုနည္းသည့္ကိုယ္က အခုလိုပဲသူ႔ကိုအခါခါစြန္႔ပစ္ထား
ခဲ့တတ္တာမို႔ သူကအေၾကာင္းသိပီပီ ဖက္လွဲတကင္းမရွိလွေပမယ့္ ျငဴစူစြာျဖင့္ေတာ့ လက္ခံခဲ့သည္ပဲ။အဲဒီ
အတြက္ေတာ့သူ႔ကိုလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္မိရသည္။ဒီတစ္ခါလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ႔အနား
မွာရွိလို႔ဘယ္ခ်ိန္စြန္႔ခြာသြားျဖစ္အံုးမည္ဆိုတာဘာသာလည္းမသိသည္မို႔ မေရရာတဲ့ကတိေတြမေပးခ်င္ ေတာ့ေပ။သို႔ေသာ္ကုိယ္ပုိင္ဆိုင္ရာ ဒီေနရာေလးကို မည္သူေတြသိသည္ျဖစ္ေစ၊မသိသည္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္က
ေတာ့တြယ္တာသည္။ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕နားခုိရာလည္းျဖစ္၊ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ဖြင့္ရာ၊ထြက္ေပါက္ေပး ရာလည္းျဖစ္တဲ့သူ႔ကို ဘယ္ေသာအခါမွ အၿပီးတုိင္စြန္႔ခြာမသြားျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
(က်မဘေလာ့ေလးကိုလေပါင္းမ်ားစြာစြန္႔ပစ္ထားရာက အမွတ္ရလာတာမို႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးတင္ျဖစ္သြားပါတယ္။)
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ
