ေပးကမ္းျခင္းရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္မႈ

        ကၽြန္ေတာ္ကတကိုယ္ေကာင္းသမားလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ဘဝမွာကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္သမွ်ဟာ
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္၊ဆႏၵေတြကိုအဓိကထားၿပီးဆံုးျဖတ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ခုေတာ့ျဖစ္ရပ္ဆန္းေလးတခု
ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝခံယူခ်က္ေတြေျပာင္းလဲသြားၿပီထင္တယ္။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဝန္ခံရရင္ဒီအျဖစ္အ
ပ်က္ေလးကကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့အေတာ္အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။
         တေန႔ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မို႔တခုခုစားဖို႔ရံုးကထြက္အလာမွာလမ္းေဘးေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားတေယာက္
ကိုေတြ႕ရတယ္။ဒါမ်ဳိးကသိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး။ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ဆိုရံုးအေဆာက္အဦးေတြအနားမွာဒီ
လိုပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြရွိေနတတ္တာပဲ။ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္းအေၾကြေစ့နည္းနည္းကိုင္
ၿပီးသူ႔ဆီေလွ်ာက္အသြားသူကငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔မူးယစ္ေဆးဝါးဒါမွမဟုတ္အရက္ေသာက္သံုးျဖဳန္းပစ္မယ့္ေကာင္ပါ
လားဆိုၿပီးေတြးလိုက္မိတယ္။သူ႔ပံုကခပ္ငယ္ငယ္ဂ်စ္ကန္ကန္ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ေလ။ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းကို
ရပ္လိုက္တယ္။ဒီလိုလူမ်ဳိးအတြက္ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံကိုအကုန္ခံရမွာလဲ။ဒီေငြနဲ႔ကိုကာကုိလာဒါမွမ
ဟုတ္ေခ်ာကလက္ဝယ္စားလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
        ဒါေပမယ့္လည္းသူဟာလမ္းေဘးေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားျဖစ္တာနဲ႔ပဲကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔သူကိုေဝဖန္ပိုင္ခြင့္
မရွိဘူးဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတယ္။ဒါနဲ႔ပဲသူ႔ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ၿပီးအေၾကြေစ့ေတြကိုသူ႔ဦးထုပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့
သူကကၽြန္ေတာ္ကိုၿပံဳးျပတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခဏေတာ့ရပ္ေစာင့္မိတယ္။အတၱသမားပီပီသူ႔ဆီကတစံုတခုကို
ေမွ်ာ္လင့္မိတာကိုး။သူ႔ဆီကသာမာန္ထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားတဲ့အမူအရာမ်ဳိးကိုျမင္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္သာ
မာန္ထက္မပိုတဲ့အၿပံဳးကိုပဲကၽြန္ေတာ္ရလိုက္ပါတယ္။ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုယ့္ဘာသာၿပံဳးမိၿပီးသူ႔ေရွ႕က
ထြက္လာခဲ့တယ္။ေနာက္ၿပီးခုလိုအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့အလုပ္မ်ဳိးတခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးပဲနဲ႔ခုမွဘာလို႔မ်ားကုိယ့္ပိုက္ဆံကို
အလဟႆျဖဳန္းပစ္ခ်င္ရတာလဲဆိုၿပီးကိုယ့္ဘာသာအပစ္တင္လိုက္မိတယ္။
        အဲဒီေန႔အလုပ္ၿပီးလို႔ဘူတာရံုကိုလမ္းေလွ်ာက္အသြားမွာေန႔လည္ကေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေလးသူ႔ပစၥည္း
ေတြကိုသိမ္းေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။သူကဦးထုပ္ထဲကပိုက္ဆံေတြကိုပလတ္စတစ္အိတ္ေလးတစ္လံုးထဲ
ထည့္လုိက္ၿပီးလမ္းေထာင့္ကေကာ္ဖီဆိုင္နားမွာရွိတဲ့ေတာမီးရန္ပံုေငြပံုးထဲအကုန္သြားထည့္လိုက္တယ္။သူက
လူမႈကူညီေရးရန္ပံုေငြရွာဖို႔အတြက္ခုလိုေဖ်ာ္ေျဖေနတာပဲ။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့
လဲဆိုတာအဲဒီေတာ့မွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။တစံုတေယာက္ကကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံန႔ဲတဆင့္ျပန္လႈေပး
တာပဲ။ဒီေလာက္လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ကိုကၽြန္ေတာ္လည္းဘာလို႔မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုတာနားလည္သြားတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာရွိသမွ်အေၾကြအားလံုးကိုအဲဒီရန္ပံုေငြပံုးထဲအၿမဲလႈတယ္။အဲဒီလိုလႈၿပီးတုိင္း
လည္းတေနကုန္ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔လူကၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့။ေပးကမ္းမႈေၾကာင့္ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုခုမွတကယ္ခံစားခြင့္
ရသြားတာပါ။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

မွတ္သားဖြယ္စကားစုေလးမ်ား(1)

• ဘဝမွာဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့အရာကကိုယ့္အတြက္အေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ဆံုခဲ့ရၿပီးမွ ကိုယ့္ရဲ႕အေလးမထားမႈေၾကာင့္သူ႔ကိုလက္လႊတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတာမ်ဳိးေပါ့။
• ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာကိုယ္ဘာပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့တယ္ဆိုတာကိုအဲဒီအရာေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္တုိင္မသိခဲ့ ၾကသလိုကိုယ္ဘာေတြလိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာလည္းအဲဒီအရာအနားေရာက္လာတဲ့အထိမသိခဲ့ၾကျပန္ဘူး။
• လူတစ္ေယာက္ကိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ဖို႔မိနစ္ပိုင္းပဲၾကာတယ္။လူတစ္ေယာက္ကိုသေဘာက်သြားဖို႔ကေတာ့တစ္နာရီလုိတယ္။ခ်စ္မိသြားဖို႔ဆုိရင္ေတာ့တစ္ရက္နဲ႔တင္လံုေလာက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကိုေမ့ပစ္ဖို႔ကေတာ့တစ္သက္စာအခ်ိန္ေပးရတတ္တယ္။
• လက္လြတ္စပယ္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ရန္စပြားခ်င္ပြားသြားႏုိင္တယ္။ရက္စက္တဲ့စကားေၾကာင့္ဘဝ တခုစုတ္ျပတ္ေကာင္းစုတ္ျပတ္သြားႏိုင္တယ္။အခ်ိန္ကိုက္ေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္စိတ္ရႈတ္ေထြး ေကာင္းရႈတ္ေထြးသြားႏိုင္တယ္္။ဒါေပမယ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစကားကေတာ့ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမွတပါး တျခားဘာကိုမွ မေပးပါဘူး။
• က်မတို႔ဟာတခါတရံမွာအေတြ႕ေလးတစ္ခ်က္၊အၿပံဳးေလးတစ္စက္၊အၾကင္နာစကားေလးတစ္ခြန္း စတဲ့အေသးအဖြဲေလးေတြကိုအထင္ေသးတတ္ၾကတယ္။အဲဒီမျဖစ္စေလာက္အရာေလးေတြေၾကာင့္ ပဲဘဝတခုလံုးကိုတိုးတက္ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္တာကိုေတာ့သတိေမ့ေနၾကတယ္။
• အိမ္မက္ေတြရဲ႕ဦးတည္ရာကိုယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ေလွ်ာက္ပါ။စိတ္ကူးထားတဲ့ဘဝကိုအေကာင္အ ထည္ေဖာ္ပါ။ဘဝရွင္သန္မႈရုိးရွင္းတာနဲ႔အမွ်စၾကာဝဠာႀကီးကပါကိုယ့္အလိုတိုင္းရိုးရွင္းလာပါလိမ့္မယ္။
• ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူေတြဟာအေကာင္းဆံုးအရာေတြပဲပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။သူတို႔က သူတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့အရာေတြကိုအေကာင္းဆံုးေတြျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ပါ။
• ပိုက္ဆံကသင့္ကိုေပးႏိုင္တဲ့အရာဆိုလို႔သူနဲ႔ပက္သက္ၿပီးပူပင္ရတဲ့ေသာကကင္းဝင္းေစရံုပဲရွိတယ္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အေတြးေခ်ာ္တဲ့ဖိုးေထာ္(၁)

        က်မရဲ႕ဦးေလးဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ေပါ့။နံမည္ကဖိုးေထာ္တဲ့။ဘာေၾကာင့္ဒီနံမည္ေပးတယ္ဆုိတာေတာ့
မသိပါဘူး။သူကနည္းနည္းႏုံတယ္။(အမွန္ကေတာ္ေတာ္ေလးႏံုတာပါ။ကိုယ့္ဦးေလးေတာ္ေနတာမို႔အားနာ
လို႔။)သူ႔ကိုဘာခိုင္းခိုင္းအလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။အေတာ္ေလးႀကီးတဲ့အထိဘာမွဟုတ္တိပတ္တိခုိင္းလို႔
မရဘူး။သူကကံေတာ့ေကာင္းတယ္။မိဘေတြကေတာသူေတာင္သားေတြေပမယ့္သားသမီးရတနာဆိုလို႔သူ
တေယာက္သာထြန္းကားတာမို႔ခ်စ္ၾက၊အလိုလိုက္ၾကေတာ့ေတာအလုပ္မတတ္တဲ့ေတာသားေပါ့။
        သူမုိ႔မလုပ္လိုက္နဲ႔၊လုပ္တာနဲ႔တလြဲပဲ။အၾကမ္းလည္းသံုးမရ၊အႏုလည္းသံုးမရတဲ့ဖိုးေထာ္ပါ။တေန႔ရြာ
ထံုးစံအတို္င္းဟင္းစားအတြက္ဝက္ေပၚတယ္ဆိုပါေတာ့။ရြာေတြမွာကၿမိဳ႕မွာလိုေစ်းရွိတာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ္
စားခ်င္တာကိုယ့္ဘာသာစိုက္၊ကိုယ့္ဘာသာေမြးျမဴေရးလုပ္ၾကတာမ်ဳိး။ခုလည္းဝက္ေပၚတယ္ဆိုေတာ့ဖိုး
ေထာ္အေမကဝက္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဝယ္ထားလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္အျပင္သြားစရာရွိေနတာနဲ႔ဒီေျခ
ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဘာမွမလုပ္ႏို္င္ပဲမီးဖိုထဲထားခဲ့ၿပီးသားျဖစ္သူကိုရွာၿပီးမီးဖိုထဲမွာေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေရေႏြးေဖ်ာ
ထားလိုက္စမ္းဆိုၿပီးထြက္သြားပါေလေရာ။
         ဖိုးေထာ္အေမလည္းအျပင္ကျပန္လာေရာသားျဖစ္သူကမီးဖိုထဲမွာေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ဆင္းလို႔ငိုႀကီး
ခ်က္မျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ေဘးမွာေတာ့အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ေရေႏြးတဇလံုနဲ႔ေရ
ေအးတဇလံုလည္းပါေသးရဲ႕။သူ႔အေမလည္းတအံ့တၾသနဲ႔ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့သူကဘာေျပာ
တယ္မွတ္လဲ။အေမတို႔ကကိုယ့္သားသမီးကိုမသနားဘူးတဲ့။မညွာမတာခိုင္းရက္တယ္ဆိုၿပီးငိုရင္းေျပာပါေလ
ေရာ။အဲဒီေတာ့သ႔ူအေမလည္းအလန္႔တၾကားနဲ႔ဘာမ်ားခိုင္းမိလို႔လဲဆိုေတာ့ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေရေႏြး
ေဖ်ာခိုင္းတာကိုအျပစ္တင္ေနတာတဲ့ေလ။
        ဒါနဲ႔အေမလုပ္သူကဒါေလးခိုင္းမိတာငိုစရာလားဆိုေတာ့မွပိုဆိုးေတာ့တာပဲ။ဒီေရေႏြးပူပူေလာင္ေလာင္
နဲ႔ေျခေထာက္ကိုဘယ္လိုလုပ္ေရေႏြးေဖ်ာရမလဲ။ေရေႏြးေဖ်ာဖို႔ေနေနသာသာေရေႏြးတစ္စက္ေလးခ်ၾကည့္
တာေတာင္ပူလြန္းလို႔ေရေအးနဲ႔ျပန္ေလာင္းေပးေနရတာတဲ့။အေမမို႔ရက္ရက္စက္စက္ခိုင္းရက္တယ္တဲ့ေလ။ဒီ
ေလာက္ပူတာအေမ့ဘာသာကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္္ေဖ်ာဆိုၿပီးငိုရင္းထြက္သြားပါေလေရာ။ဒီေတာ့မွဝက္ေျခ
ေထာက္ဆိုတာထည့္မေျပာမိတဲ့သူ႔အေမခဗ်ာသူ႔နဖူးသူရိုက္လို႔ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေတာ့တာ။
အဲဒီလိုႀကံႀကံဖန္ဖန္အေတြးေခ်ာ္တဲ့ဖိုးေထာ္ပါ။

         

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ကူညီပါရေစ

      တစ္စီးဝင္တစ္စီးထြက္ျဖင့္သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည့္ဘူတာရံုတြင္တစံုတေယာက္ေသာသူသည္မလႈပ္
မယွက္ထိုင္ေနသည္မွာအေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုသူ႔တြင္လႈပ္ရွားသည့္အရာဆိုလို႔ဘယ္ညာယမ္းခါေန
သည့္ဦးေခါင္းသာျဖစ္၏။ရထားဝန္ထမ္းတစ္ဦးကမလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနေသာ္လည္းဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည့္ထို
သူကိုသတိထားမိသြားသည္။သို႔ႏွင့္တာဝန္သိဝန္ထမ္းပီပီတစံုတရာကူညီႏိုင္ရန္ထိုသူထံေလွ်ာက္သြားလိုက္
သည္။
         `ဒီမွာေနာင္ႀကီး........ကၽြန္ေတာ္ဘာကူညီေပးရလဲ။`
         `ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာေလးရွိလို႔။ေတာင္ဘက္သြားမယ့္ရထားဘယ္ေတာ့ေလာက္
လာမလဲ။`
        `ေၾသာ္.......ဟုတ္ကဲ့။ေနာက္၁၅မိနစ္မွာေတာင္ဘက္သြားမယ့္ရထားလာပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ာ။`
​        `ဒါဆိုေျမာက္ဘက္သြားမယ့္ရထားကေရာ။`
        `ခဏေလး။အဲဒါကေတာ့ေနာက္ငါးမိနစ္အတြင္းဝင္လာပါလိမ့္မယ္။ဒါနဲ႔ေနာင္ႀကီးကဘယ္ကိုသြား
ခ်င္လို႔လဲခင္ဗ်။`
        `ဘယ္မွမသြားခ်င္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကဒီသံလမ္းဟုိဘက္ကိုကူးခ်င္တာပါ။`

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အလြမ္းသစ္ပင္

အလြမး္သာသစ္တစ္ပင္ဆို.........
ငါ့သစ္ပင္ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပါေပ့ါလား။
ဒီသစ္ပင္ဒီေလာက္ရင့္သန္ေအာင္...........
ဘယ္လိုေျမၾသဇာေတြမ်ားသံုးခဲ့ပါလိမ့္။
ဥယ်ာဥ္မႈးေရ.........
ဒီသစ္ပင္ကိုကမၻာတည္သေရြ႕မ်ား
ရွင္သန္ေနေစခ်င္တာလား။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လြဲခ်က္ကယ္တျခား

      သူ႔ကိုေတြ႕တိုင္းကၽြန္မရင္ခုန္ရသည္။အၿမဲၿပံဳးေနတတ္သည့္သူ႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္မို႔လည္းရင္းႏွီးခင္မင္
ကာတြယ္တာစိတ္ျဖစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။သူကကၽြန္မတို႔မားကတ္ကိုပံုမွန္ေစ်းဝယ္လာေလ့ရွိသည့္ေဖာက္
သည္တစ္ဦးျဖစ္၏။သူလာသည့္အခါတိုင္းကၽြန္မရွိရာသို႔ေရာက္လာတတ္ၿပီးတရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္ေျပာ
ဆိုေလ့ရွိသည္။
       သူကရွပ္လက္ရွည္ႏွင့္စတိုင္ပန္ကိုအၿမဲလိုလိုတြဲဖက္ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိတာမို႔ျမင့္မားရွည္လ်ားသည့္
အရပ္ႏွင့္လိုက္ဖက္ၿပီးအေတာ္စြဲေဆာင္မႈရွိလွသည္။စကားေျပာသည့္အခါတိုင္းတၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္တစ္ဖက္
လူ၏မ်က္လံုးကိုစိုက္ၾကည့္ကာေဖာ္ေရြစြာေျပာတတ္ျပန္တာမို႔ကၽြန္မတို႔တေတြကသူ႔ကိုမွတ္မွတ္ရရ
သတိထားမိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
      ကၽြန္မတို႔ဌာနမွာေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ္လည္းမိန္းခေလးကၽြန္မတစ္ေယာက္သာရွိတာမို႔သူကၽြန္မ
ဆီပံုမွန္ေရာက္လာတတ္တာကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္သတိထားမိလာကာေနာက္ေျပာင္လာၾကေတာ့သည္။
အစပိုင္းတြင္မည္သို႔မွ်မခံစားရေပမယ့္သူ၏ႏွစ္လိုဖြယ္အမူအရာႏွင့္အေျပာအဆိုမ်ားေၾကာင့္သူႏွင့္ေတြ႔တိုင္း
ရင္ခုန္တတ္လာ၏။သူေရာက္လာၿပီဆိုမွျဖင့္ကၽြန္မကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္လွသည့္အလုပ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းအ
ေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္တတ္လာသည္။
      ဒီေန႔လည္းေရာက္လာျပန္ၿပီ။မားကတ္အတြင္းေစ်းဝယ္ေနသည္ကိုရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္
သည္။ကၽြန္မေျခဖ်ား၊လက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္ကာရင္ေတြခုန္လာ၏။ေစ်းဝယ္အၿပီးကၽြန္မဆီအလာမွာသူ႔မ်က္
ႏွာကတစံုတခုကိုအလိုမက်သကဲ့သို႔သုန္မႈန္သြားသည္ဟုထင္သည္။ကၽြန္မကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္း
ေကာင္ေလးႏွင့္ရယ္ေမာစကားေျပာေနစဥ္သူေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူအထင္လြဲသြားၿပီထင့္။သို႔ေပမယ့္
သူကမ်က္ႏွာထားကိုခ်က္ျခင္းျပင္ကာကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္းသူငယ္ခ်င္းကိုခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္
ကာေျပာသည္။
        `မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္။ေနေကာင္းရဲ႕လား။ငါကမင္းကိုသတိရေနတာ။`
      ရုတ္တရက္ကၽြန္မေရာသူငယ္ခ်င္းပါအံ့ၾသသင့္သြားသည္။သူေနာက္တာျဖစ္မည္ဟုေတြးကာသူ႔ကိုျပန္
ေနာက္လိုက္မိ၏။
        `သူ႔ကိုပဲသတိရတာလား။က်မကိုေရာသတိမရဘူးလား။`
      သူ႔ျပန္ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ရွက္ရြံ႕မႈႏွင့္အတူရင္တခုလံုးေျဗာင္းဆန္ကာနာက်င္ေၾကကြဲရ
ေတာ့သည္။
        `ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။တို႔ကဘဝတူခ်င္းကိုသတိရစရာလား။`ဟူ၏။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လူသားတန္ဖိုး

ေတာ္ေသးတယ္...........
ငါဟာေလွတစ္စင္းမဟုတ္ခဲ့လို႔။
ငါသာေလွတစ္စင္းဆို........
ဒီလႈိင္း၊ဒီေလ၊ဒီမုန္တိုင္းမ်ဳိးနဲ႔
မာယာပင္လယ္ထဲ
က်ဳိးပဲ့နစ္ႃမႈပ္သြားတာၾကာေပါ့။
ေတာ္ေသးတယ္..........
ငါဟာသမင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ခဲ့လို႔။
ငါသာသမင္တစ္ေကာင္ဆို........
ရိုင္းစိုင္းေကာက္က်စ္တဲ့
သားရဲေတာထဲ
ေပ်ာက္ဆံုးပ်က္ဆီးခဲ့တာၾကာေပါ့။
ေတာ္ေသးတယ္..........
ငါဟာအသိဥာဏ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔။
ဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔လူသားမို႔........
ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ဘဝပင္လယ္ျပင္ကို
အံတုဖက္ၿပိဳင္လို႔.......
အညွာတာမဲ့သားရဲေတာထဲ
အလိမၼာသံုးေရွာင္ရွားလို႔.........
လိုရာပန္းတိုင္အေရာက္သြားမယ္ေပါ့။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္းဟင္းအိုးထဲေရာက္ရတာပဲ

         `မေအးေရငါ့ညီမေတြလာတယ္ေဟ့`
        အလုိေလး။ဧည့္သည္လာသည္ဆုိပါလား။ဧည့္သည္လာသည့္အသံၾကားတိုင္းက်ဳပ္ရင္ေတြတုန္ရလြန္း
လို႔။သူကေတာ္ေတာ္ေစတနာေကာင္းရွာပါသည္။ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚတြင္လည္းေတာ္ေတာ္သံ
ေယာဇဥ္ႀကီးသည္။သူ႕ညီမတေတြလာၿပီဆိုမွျဖင့္ကိုယ့္မွာရွိမွန္းမသိမရွိမွန္းမသိထမင္းေကၽြးဖုိ႔စီစဥ္ေတာ့၏။
ထိုအခါသူ႔အိမ္သူမွာမရွိရွိတာခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရေတာ့သည္။
        ယခုလည္းၾကည့္ေလ။ဧည့္သည္လာျပန္ၿပီ။ဒါဆိုက်ဳပ္အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ေပ။သူ႔ဆီဧည့္
သည္တခါလာတိုင္းက်ဳပ္တို႔ဆီကတေကာင္ၿပီးတေကာင္ပါသြားတတ္တာကလား။အဲလိုနဲ႔က်ဳပ္အေပါင္းအ
ေဖာ္ေတြလည္းေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။ေနာက္ဆံုးတေကာင္မွမက်န္ေတာ့သူကက်ဳပ္ရင္ကျဖစ္တဲ့ကေလး
ေတြကိုပင္ခ်မ္းသာမေပးေတာ့။တခါေမြးလိုက္သူတို႔ယူသြားလိုက္နဲ႔အေကာင္ျဖစ္ခြင့္ပင္မရ။ခုတခါဆိုရင္
ေတာ့က်ဳပ္အလွည့္ေရာက္ေလၿပီ။
        `ဒင္းကေတာ့လုပ္ၿပီ.......သူေစတနာအထားေကာင္းတာနဲ႔ငါ့မွာဧည့္သည္တခါလာတခါငရဲႀကီးေနရ
တယ္...ဒီတခါခ်က္စရာဆိုလုိ႔ဒီၾကက္မႀကီးပဲရွိေတာ့တယ္....ဒီၾကက္မႀကီးရွိေနလို႔ဥေလးေတြစားေနရတာ
ကို....ခုေတာ့ရွိတဲ့ဟာကိုခ်က္ေပးရမွာပဲ....စိတ္မေကာင္းပါဘူးဟယ္....`
        ေျပာေျပာဆိုဆိုသူ႔အိမ္သူက်ဳပ္အနားေရာက္လာေလသည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ဘယ္လိုမွလြတ္ႏိုင္ေတာ့
မည္မဟုတ္။ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။လည္ဆင္းေပးရံုေပ့ါ။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ။

က်မရဲ႕အလြဲမ်ား(၂ )

           ၿပီးခဲ့တဲ့မူစလင္ဥပုပ္လတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။အာရပ္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ဥပေဒအရသူတုိ႔ဥပုပ္လမွာ
ဘယ္လူမ်ဳိး၊ဘယ္ဘာသာဝင္မဆိုအမ်ားသူငါေရွ႕မွာအစားစားတာမ်ဳိးမလုပ္ရပါဘူး။စားေနတာေတြ႕ရင္သူ
တို႔ကျပင္းျပင္းထန္ထန္အျပစ္ေပးေလ့ရွိတယ္။အဲဒါကိုသိထားေတာ့က်မလည္းသူမ်ားဘာသာကိုေလးစားတဲ့
အေနနဲ႔အျပင္မွာတတ္ႏိုင္သမွ်ဘာမွမစားျဖစ္ေအာင္ေနပါတယ္။အလုပ္မဝင္ခင္အိမ္မွာတည္းကၿပီးေအာင္
စားသြားတာေပါ့။
           တခုေသာဥပုပ္ရက္မွာေတာ့က်မအလုပ္ခ်ိန္ကေန႔ခင္းမို႔ေန႔လည္စာကုိထမင္းခ်ဳိင့္မယူေတာ့ပဲအိမ္
မွာပဲစားသြားလုိက္တယ္။အဲဒီေန႔ကနည္းနည္းလည္းေနာက္က်ေနတာနဲ႔ကတိုက္ကရိုက္စားၿပီးကားမွီေအာင္
အျမန္ေျပးရတာမို႔သြားျပန္မတိုက္ခဲ့လိုက္ရဘူးဆိုပါေတာ့။ဒါနဲ႕အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ပါးစပ္နံေနမွာစိုးတာ
နဲ႔ပီေကဝါးၿပီးအလုပ္ဝင္လိုက္တာေပါ့။
         အလုပ္ဝင္စမွာပဲေစ်းဝယ္သူေတြကမ်ားေနတာမို႔ပီေကကိုေမ့ၿပီးဆက္ဝါးေနမိတယ္။(ကံေကာင္းစြာနဲ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးေတြကလည္းပီေကစားေနတာကိုမျမင္ၾကဘူး)အလုပ္ဝင္ၿပီးနာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာဇာတ္
လမ္းစတယ္ဆိုပါေတာ့။က်မေကာင္တာကိုဘာရိန္းလင္မယားႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။သူတို႔ဝယ္တာ
ကလည္းထေရာ္လီလွည္းအျပည့္မို႔က်မလည္းျမန္ျမန္တြက္ေပးေနတုန္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးကက်မကိုေျပာတယ္။
ပီေကမစားနဲ႔၊မေကာင္းဘူးတဲ့ေလ။
         က်မလည္းရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ေၾကာင္သြားတယ္။လူႀကီးမို႔ပီေကစားတာမႀကိဳက္တာပဲဆုိၿပီးေတာင္း
ပန္လိုက္ပါတယ္။ေနာက္ၿပီးခုပဲေန႔လည္စာစားခဲ့တာမို႔ပါးစပ္နံမွာစိုးတဲ့အတြက္စားေနတာဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ
ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးကလည္းသေဘာေကာင္းရွာပါတယ္။အခုလိုမစားဖို႔ေျပာရတဲ့အတြက္
စိတ္မေကာင္းဘူးဆိုတာေျပာၿပီးထြက္သြားေလရဲ႕။
         သူတို႔ထြက္သြားၿပီးအေတာ္ၾကာတဲ့အထိအေၾကာင္းရင္းမွန္ကိုမသိေသးဘူး။ေနာက္ေတာ့မွဥပုပ္လမွာ
လူျမင္ကြင္းထဲဘာမွမစားရတာကိုသတိရေတာ့တယ္။သူကဥပုပ္လမို႔အစားမစားဖို႔သတိေပးတာကိုတလြဲ
ေတြးၿပီးအိမ္မွာထမင္းစားလာတဲ့အေၾကာင္းပါထပ္ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။အဲဒီေတာ့မွက်မလည္းကိုယ္ကုိ
ကိုယ္ေတြးရင္းရယ္ခ်င္တာတလိမ့္လိမ့္ပဲ။ကံေကာင္းလို႔အဖမ္းမခံရတာ။သေဘာေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ေတြ႕လို႔
ေတာ္ေသးတာေပါ့။မဟုတ္ရင္လံုၿခံဳေရးေခၚၿပီးတခုခုလုပ္မွာအေသအခ်ာပဲ။က်မဆိုတဲ့က်မကအဲဒီလိုလြဲ
တတ္တဲ့သူပါ။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ကဲ..........မွတ္ထား

` Ridge Hall Computer Service Centre ကပါ။ဘာမ်ားကူညီရမလဲခင္ဗ်ာ။`
` word ထဲမွာစာရိုက္ရတာျပႆနာေလးနည္းနည္းရွိေနလို႔ပါ။`
`ဟုတ္ကဲ့။ဘယ္လိုျဖစ္ေနလို႔လဲခင္ဗ်ာ။`
`တခ်ိန္လံုးစာေတြရိုက္ေနတာကိုရိုက္ရင္းကစာလံုးေတြကထြက္ေျပးကုန္လို႔ပါ။``
`စာလံုးေတြကထြက္ေျပးတယ္။`
`ရိုက္ထားတာေတြေပ်ာက္ကုန္တာကိုေျပာတာပါ။`
`ဟုတ္ၿပီ။ဒါဆုိခင္ဗ်ားရဲ႕screen ကခုဘယ္ပံုစံျဖစ္ေနလဲ။`
`ဘယ္လိုမွျဖစ္မေနဘူး။`
`ဘယ္လိုမွမျဖစ္ဘူးဟုတ္လား။`
`ဟုတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဘာရိုက္ရိုက္ဘာမွမျမင္ရပဲေျဗာင္ႀကီးပဲျဖစ္ေနတာ။`
`ဒါဆိုခင္ဗ်ားအခုword ထဲမွာရွိေနတုန္းလား။`
`ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ။`
`ေနပါေစေတာ့။ခင္ဗ်ား screen ေပၚမွာ c:/document ဆိုတာျမင္ရလား။`
`ဘာလဲ sea-document ဆိုတာ။`
`ကိစၥမရွိဘူး။cursor ကိုေရာscreen ေပၚမွာဟုိေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္လို႔ရလား။`
`screen ေပၚမွာဘာ cursor မွမရွိဘူး။ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္ေလ။ဘာမွရိုက္လို႔မရပါဘူးဆိုမွ။`
`ဒါဆုိ monitor မွာေရာပါဝါမီးလင္းေနလား။`
`monitor ဆိုတာဘာလဲ။`
`တီဗြီလိုဖန္သားျပင္နဲ႔က monitor ေပါ့။ခင္ဗ်ားပါဝါဖြင့္ေတာ့ monitor ကနည္းနည္းလင္းလာလား။`
`ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။`
`ဒါဆိုရင္ monitor ေနာက္ဘက္ကိုသြားၿပီး ပါဝါႀကိဳးဘယ္ကိုသြားတယ္ဆိုတာၾကည့္ၾကည့္ပါ။ပါဝါႀကိဳးကို
ရွာလို႕ေတြ႕လား။`
`ေတြ႕ၿပီလို႔ထင္တာပဲ။`
`ဟုတ္ၿပီ။ဒါဆိုပါဝါႀကိဳးကိုနံရံကမီးခလုတ္မွာတပ္ထားလား။`
`တပ္ထားတယ္။`
`ခင္ဗ်ား monitor ေနာက္မွာတုန္းက monitor မွာေကဘယ္လ္ႀကိဳးႏွစ္ခုရွိတာေတြ႕မိလား။တစ္ခုတည္း
မဟုတ္ဘူးေနာ္။`
`မေတြ႕ဘူး။`
` ဟုတ္ၿပီ။ဒါဆုိ monitor ေနာက္ျပန္သြားၿပီးေကဘယ္လ္ႀကိဳးေနာက္တႀကိဳးကိုထပ္ရွာပါအံုး။``
` ေတြ႕ၿပီ။`
`အဲဒီႀကိဳးကခင္ဗ်ားကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ေနာက္မွာေသခ်ာတပ္ထားမထားစစ္လိုက္ပါ။`
`ေနာက္ဘက္ကိုထပ္ဝင္လို႔မရေတာ့ဘူး။`
`ဒါဆိုတပ္ထားတာေရာျမင္ရလား။`
`မျမင္ရဘူး။``
`ဒါဆိုခင္ဗ်ားနဲ႔တိုက္မိၿပီးႀကိဳးလြတ္သြားတာမ်ားလား။`
`မဟုတ္ပါဘူး။အထဲမွာေမွာင္ေနလို႔ပါ။`
`ေမွာင္ေနတယ္။`
`ဟုတ္တယ္။ရံုးခန္းမီးပိတ္ထားလို႔။ခုျပတင္းကလာတဲ့အလင္းန႔ဲလုပ္ေနတာ။`
`ဒါဆိုမီးဖြင့္လိုက္ေလ။`
`ဖြင့္လို႔မရဘူး။`
`ဘာလို႔ဖြင့္လို႔မရတာလဲ။`
`ခုမီးပ်က္ေနတာေလ။`
`မီးပ်က္ေနတာ။ေကာင္းၿပီ။ခုအၾကာင္းအရင္းကိုသိၿပီ။ခင္ဗ်ားမွာကြန္ပ်ဴတာဝယ္လာတုန္းကပါလာတဲ့ပံုး
ေတြ၊စာရြက္စာတမ္းေတြရွိေသးလား။`
`ရွိတယ္။ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားတယ္။`
`အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာကိုဝယ္လာတုန္းကအတိုင္းအဲဒီပံုးထဲျပန္ထည့္ၿပီးဝယ္လာတဲ့ဆုိင္ကိုျပန္ပို႔
လုိက္ေတာ့။`
`တကယ္လား။အဲဒီေလာက္ေတာင္အေျခအေနဆိုးေနလားဟင္။`
`ဟုတ္တယ္။ဆိုးတယ္။`
`ဒါဆိုဆိုင္ကိုဘယ္လိုေျပာလုိက္ရမလဲဟင္။`
`ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ကြန္ပ်ဴတာကိုပိုင္ဆိုင္ဖုိ႔မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ညံ့ဖ်င္းေနလို႔ပါလို႔ေျပာလိုက္။`

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

သာယာတဲ့မနက္ခင္းေတြကိုဘယ္လိုဖန္တီးမယ္

         တေန႔တာရဲ႕အခ်ိန္ေတြထဲမွာမနက္ေစာေစာကိုဘယ္သူကမွသေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္က်မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ေဟာလီးဝုဒ္ဇာတ္ကားေကာင္းေတြၾကည့္မိလို႔ဥာဥ့္နက္သြားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ပိုဆိုးေတာ့မေပါ့။မ
နက္ခင္းမွာစိတ္ရႈတ္ေထြးမၾကည္လင္ပါကသင့္တေန႔တာလံုးမ်ားစြာအခက္ေတြ႕ေစႏိုင္တာကိုသိထားပါ။သင့္ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြတုိင္းမွာစိတ္အပန္းေျပေစႏိုင္တဲ့ေပ်ာ္္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနပါမွေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝကို
ရရွိႏိုင္မွာပါ။သင့္မနက္ခင္းေတြမွာၾကည္လင္လန္းဆန္းေစမယ့္အခ်က္ေတြရွိပါတယ္။
(၁) အိပ္ယာဝင္တဲ့အခါသင့္ျပတင္းခန္းဆီးကို္တဝက္ဖြင့္ၿပီးအိပ္ပါ။မိုးလင္းလို႔ေနေရာင္ကခန္းဆီးကဝင္လာ
တဲ့အခါသင့္ဦးေႏွာက္ကိုႏိုးၾကားေစတာမို႔အိပ္ယာထဖုိ႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းအခ်က္ေပးလိုက္သလိုပါ
ပဲ။ဒီလိုဆိုႏႈိးစက္သံလည္းျမည္ေရာသင္ဟာႏိုးႏွင့္ေနပါၿပီ။အေကာင္းဆံုးကေတာ့ေစာေစာအိပ္တာပါ။အဲလုိ
ဆိုရင္ေတာ့သင္ဟာႏႈိးစက္ကိုအားကိုးစရာမလိုပဲသင့္မ်က္စိကက်င့္သားရေနတာမို႔မနက္ေနေရာင္နဲ႔အတူႏိုး
ထလာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
(၂) ႏႈိးစက္ကိုသင့္ထမယ့္အခ်ိန္ထက္၁၅မိနစ္ေစာေပးပါဒီလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္အိပ္ယာကအလ်င္စလိုထစ
ရာမလိုုေတာ့ပါဘူး။သင့္ရဲ႕မနက္ခင္းကိုမိနစ္ပိုင္းေလာက္အိပ္ယာထဲမွာလဲေလ်ာင္းရင္းတေန႔တာအစီအစဥ္
ေတြကိုစဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ဒီေန႔အဖို႔ဘာဝတ္မယ္။ဘာေတြလုပ္မယ္။မနက္စာဘာစားမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ဒါဟာတေန႔တာရဲ႕အေရးႀကီးတဲ့စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပင္ဆင္မႈပါ။ေနာက္ၿပီးဒီမိနစ္ပိုင္းေလးကသင္တကယ္ပိုင္
ဆိုင္တဲ့အခ်ိန္ပိုင္းေလးပါပဲ။
(၃) သင့္မ်က္လံုးေတြကိုမဖြင့္ေသးခင္အျပင္းေၾကာဆန္႔ပါ။လက္ေမာင္းကိုေျမွာက္လို႔လက္ေခ်ာင္းေတြကိုဆြဲ
ဆန္႔ပါ။ၿပီးရင္လက္ဖဝါးေတြကိုဆုတ္နယ္ေပးပါ။တဖက္ၿပီးရင္ေနာက္တဖက္ေျပာင္းလုပ္ပါ။လက္ၿပီးရင္ေတာ့
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ၊ေျခဖဝါးနဲ႔ေျခက်င္းဝတ္တို႔ကိုဆြဲဆန္႔ဆုတ္နယ္ေပးပါ။ေနာက္ဆံုးက်ရင္ေတာ့လည္ပင္း
နဲ႔ေက်ာျပင္ကိုႏွိပ္နယ္ေပးၿပီးမွအိပ္ယာကထပါ။အဲဒီလိုလုပ္တာဟာသင့္ရဲ႕ႂကြက္သားနဲ႔အရိုးအဆစ္ေတြကို
ေပ်ာ့ေျပာင္းေစတာမို႔ေသြးလည္ပတ္မႈေကာင္းေစၿပီးသင့္ခႏၶာကိုယ္အတြက္လိုအပ္တဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္ကိုလဲ
ေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
(၄) ေရပန္းေအာက္မွာခံုတစ္လံုးထားၿပီးထိုင္ပါ။လြယ္လင့္တကူဝယ္လို႔ရတဲ့ပလတ္စတစ္ခံုလိုဟာမ်ဳိးကိုသံုး
ပါ။ခံုကိုေရပန္းေအာက္မွာခဏထားၿပီးေႏြးေအာင္လုပ္ပါ။ၿပီးရင္ခံုေပၚထိုင္ၿပီးသင့္ေနာက္ေက်ာကိုေရပန္းနဲ႔ျဖန္းပက္ေပးပါ။အဲဒီလိုလုပ္တာဟာေရအားနဲ႔ႏွိပ္နယ္သလိုမ်ဳိးမို႔အေကာင္းဆံုးအပန္းေျဖနည္းတစ္မ်ဳိးပါပဲ။
မိနစ္ပိုင္းေလာက္လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ထိုင္ခံုကိုဖယ္ၿပီးစိတ္ႀကိဳက္ေရခ်ဳိးႏိုင္ပါၿပီ။
(၅) မနက္တုိင္းစိတ္အားျဖည့္အဆိုအမိန္႔တခုခုကိုဖတ္ျဖစ္ပါေစ။ဒါဟာသင့္တေန႔တာအတြက္စိတ္ခြန္အား
သစ္ကိုတည္ေဆာက္လိုက္တာပါပဲ။ေနာက္တခုကသင့္စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတဲ့ကဗ်ာ၊သို႔မဟုတ္စာတပိုဒ္ကို
ျပန္ဖတ္တာ။ဒါမွမဟုတ္ဂီတသံစဥ္တခုခုကိုျပန္နားေထာင္တာမ်ဳိးကိုလုပ္ပါ။
(၆) ဗီတာမင္အားေဆးကိုပံုမွန္ေသာက္ပါ။ဗီတာမင္ေဆးဗူးကိုမီးဖိုထဲကေကာ္ဖီအိုးနားမွာထားပါ။ဒါမွမနက္
တိုင္းမေမ့မေလ်ာ့ေသာက္ျဖစ္မယ္။ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စမ္းသပ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့သုေတသနစစ္တမ္းအရအေမ
ရိကန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝအတြက္ဗီတာမင္အားေဆးေသာက္သံုးျခင္းကလည္းအဓိကအ
ေၾကာင္းအရင္းတခ်က္ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
(၇)မနက္ေစာေစာမွာဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးမွမခ်ပါနဲ႔။တတ္ႏိုင္သမွ်ေရြးျခယ္ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ဟာမ်ဳိးေတြ
ကိုေရွာင္ၾကဥ္ပါ။သင့္မနက္ခင္းဟာပံုမွန္ရိုးရွင္းတဲ့မနက္ခင္းျဖစ္ေနဖို႔လုိပါတယ္။
(၈) သင္းပ်ံ႕တဲ့ေကာ္ဖီရနံ႔နဲ႔သင့္စိတ္ကိုၾကည္လင္ပါေစ။သင္တတ္ႏိုင္သေလာက္အေကာင္းဆံုးေကာ္ဖီအ
မ်ဳိးအစားကိုဝယ္ပါ။လတ္ဆတ္တဲ့ေကာ္ဖီေစ့ဆုိလ်င္ပုိေကာင္းပါတယ္။ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္ေတာ့coffee maker
ကိုထည့္ဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။coffee maker မပါတဲ့ေကာ္ဖီပ်င္းေတြဟာသင့္ကိုငါးျမွားခ်ိတ္နဲ႔ဆြဲခ်ိတ္လိုက္သလိုမ်ဳိး
အိပ္ယာကႏိုးထေစတာမို႔ပါ။ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကမနက္ပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ကဖိန္းဓါတ္က
သင့္ရဲ႕အာရုံေၾကာေတြကိုႏို္းၾကားတက္ႂကြေစႏိုင္တဲ့အျပင္္စိတ္တည္ၿငိမ္မႈကိုလည္းေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။ဒါ့အ
ျပင္ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကိုလည္းေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။
(၉) ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ကေတာ့အလုပ္မသြားခင္သင့္ခံတြင္းကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါ။ဒါမွသင့္ရဲ႕ဝင္ေလထြက္
ေလဟာသန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္လို႔အမ်ားသူငါကိုၾကည္လင္လန္းဆန္းမႈေတြေပးစြမ္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ဒီလိုဆိုရင္
ေတာ့ၿပီးျပည့္စံုတဲ့မနက္ခင္းေတြကိုပိုင္ဆိုင္ရမွာအမွန္ပါပဲ။


အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လက္ဆင့္ကမ္းေစတနာ

           က်မနဲ႕က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဟုိတယ္မွာေန႔လည္စာစားလို႔ၿပီးခါနီးမွာပဲမိုးကသည္းသည္းထန္ထန္ရြာ
လာတယ္။မိုးနည္းနည္းစဲသေလာက္ရွိေတာ့ဟုိတယ္နဲ႔သံုးလမ္းေက်ာ္ကက်မရံုးမွာရပ္ထားတဲ့ကားကိုသြားယူ
ဖို႔မိုက္မိုက္မဲမဲဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကမသြားဖို႔တားၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာက်မကိုယ္ဝန္
က၇လေက်ာ္ေနၿပီမို႔သူတို႔ကစိုးရိမ္ၾကတာ။ဒါနဲ႔ပဲက်မကေသခ်ာဂရုစိုက္ၿပီးသြားမယ့္အေၾကာင္းသူတို႔ကိုအာမ
ခံၿပီးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကက်မနဲ႔လိုက္ခဲ့ေပးခ်င္ေပမယ့္တျခားကေလးပါတဲ့သူ
ငယ္ခ်င္းမအတြက္လည္းအေဖာ္လိုတာမို႔မလိုက္ဖို႔အတင္းတားၿပီးထားခဲ့ရတယ္။
           ဟုိတယ္ကထြက္ၿပီးကားဆီကိုအသြားမွာမီးပိြဳင့္တစ္ခုေရာက္ေတာ့ကားတစ္စီးကရပ္လိုက္ၿပီးကား
ထဲကလူတစ္ေယာက္ထီးဖြင့္ေဆာင္းၿပီးထြက္လာတယ္။ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာမသိလိုက္ခင္မွာပဲအဲဒီလူကက်
မေဘးေရာက္ေနၿပီးက်မသြားမယ့္ေနရာေရာက္တဲ့အထိသူလိုက္ပို႔ေပးမယ့္အေၾကာင္းေျပာတယ္။က်မ
လည္းရွက္ရွက္နဲ႔ကိစၥမရွိဘူးဆိုတာေျပာေပမယ့္သူကေခါင္းမာစြာပဲေဘးကပါလာတယ္။တလမ္းလံုးလည္း
ေျမႀကီးကစိုၿပီးေခ်ာေနတာမို႔သတိထားၿပီးျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ဖို႔အေၾကာင္းတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာလာတာ။
ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့က်မလည္းသူ႔ကိုေက်းဇူးစကားေျပာၿပီးကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ၾကတာေပါ့။
အဲဒီလူရဲ႕နံမည္ကိုက်မမသိခဲ့ရသလိုခုဆုိသူ႔မ်က္ႏွာကိုမွတ္မိဖို႔ေတာင္မလြယ္ပါဘူး။အဲဒီလူကက်မကိုကူညီ
ဖို႔အတြက္တမင္ကားရပ္ခဲ့တာလားဆိုတာေတာ့က်မဘယ္ေတာ့မွမသိႏိုင္မယ့္အေျဖပါ။အဲဒီေတာ့ဒီေက်းဇူး
ကိုက်မဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
           တေန႔ေတာ့မိုးသည္းထဲမွာအိႏိၵယလူမ်ဳိးေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္က်မအိမ္ေရွ႕က
ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာေတြ႕လုိက္ရတယ္။သူတို႔ကက်မတို႔ရပ္ကြက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာကို
သြားၾကဟန္တူပါတယ္။အဲဒါနဲ႔က်မလည္းထီးယူအျပင္ထြက္ၿပီးသူတို႔ကိုထီးေပးလိုက္တယ္။သူတို႕ကလည္း
က်မေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ဝမ္းသားအားရလက္ခံရွာပါတယ္။က်မကဒီထီးကိုျပန္ေပးစရာမ
လိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ေက်းဇူးစကားအထပ္ထပ္ဆိုၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။သူတို႔လည္းက်မတုန္း
ကလိုပဲလူစိမ္းတစ္ေယာက္ကဘာလို႔ဒီလိုၾကင္ၾကင္နာနာကူညီရတာလဲဆိုတာကိုမယံုႏိုင္သလိုတအံ့တၾသ
ျဖစ္သြားၾကပံုပါပဲ။က်မအတြက္ကေတာ့ကိုလူစိမ္းျပဳခဲ့တဲ့ေစတနာကိုတုန္႔ျပန္လိုက္ႏိုင္တာကတေၾကာင္း၊
သူတို႔ရဲ႕ပီတိမ်က္ႏွာကုိျမင္လိုက္ရတာကတေၾကာင္းမို႔အတိုင္းမသိၾကည္ႏူးလို႔ေပါ့။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

စူပင္ထြက္မယ္

        က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံလည္းႏိုင္ငံတကာနဲ႕အတူရင္ေပါင္တန္းၿပီးစူပါမားကတ္ေတြ၊ေရွာပင္းစင္တာေတြ
အၿပိဳင္အဆိုင္ဖြင့္လာၾကပါၿပီ။ေစ်းမွာေစ်းဝယ္ရတာထက္အဲဒီလိုေနရာေတြမွာဝယ္ရတာကသန္႕သန္႕ရွင္း
ရွင္းနဲ႕ေစ်းႏႈန္းကမွန္တတ္တာမို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကသေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကပါတယ္။အဲဒီလိုသေဘာက်တဲ့
သူေတြထဲမွာက်မအန္တီငယ္ကသူမ်ားထက္ထူးတယ္လို႔ေျပာရမယ္။သူကတစ္လကိုအနည္းဆံုးသံုးေလးခါ
ေစ်းဝယ္ထြက္ေလ့ရွိတယ္။သူ႔အေျပာကေတာ့shoppingထြက္တယ္ေပါ့ေလ။က်မတို႔အိမ္နားကလူေတြက
ေစ်းဝယ္တာျခင္းအတူတူေန႔စဥ္ေစ်းမွာပံုမွန္ေစ်းဝယ္တာကိုေတာ့shoppingထြက္တယ္လို႕မေျပာပဲစူပါမား
ကတ္တို႕၊ေရွာပင္းစင္တာတို႔မွာေစ်းဝယ္တာမွshoppingထြက္တယ္ေပါ့ေလ။
          က်မအန္တီငယ္ေစ်းဝယ္ထြက္တိုင္း(သူ႕အေျပာshoppingထြက္တိုင္း)အထက္ေအာက္မို႔ပိုရင္းႏွီးတဲ့
က်မအေမကိုအပါေခၚေလ့ရွိတယ္။သူကေမြးတည္းကဘာမဆိုအေပါင္းအေဖာ္ေလးပါမွလုပ္တတ္တာဆို
ေတာ့ဘယ္သြားသြားတေယာက္တည္းဘယ္ေတာ့မွမသြားပါဘူး။က်မအေမမအားလို႕ကေတာ့က်မကိုအ
တင္းအႏိုင္က်င့္ေခၚေလ့ရွိတယ္။မလိုက္ခ်င္လည္းမရ၊အာဏာသံုးေခၚတတ္တဲ့အေဒၚမို႕က်မမွာအားရင္
လိုက္ေပးရတတ္ပါတယ္။(အန္တီသံုးတဲ့အာဏာကက်မအတြက္တခုခုဝယ္ေပးတတ္တာပါ)
         တေန႕က်မအန္တီရဲ႕ေမြးစားသမီးေလးကအိမ္ကိုလာၿပီးေျပာတယ္။အေမကစူပင္သြားမလို႔အားရင္
လိုက္ခဲ့ေပးပါတဲ့။က်မလည္းေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။စူပင္ဆိုတာဘာပါလိမ့္ေပါ့။အသစ္ဖြင့္တဲ့
စူပါမားကတ္အသစ္မ်ားလားလို႔ေတြးလုိက္မိတယ္။အဲဒါနဲ႕ဟဲ့ဘယ္သြားမွာလဲလို႕ျပန္ေမးေတာ့သူကဘာေျပာ
တယ္မွတ္လဲ။မသိဂႌကလည္းတံုးလုိက္တာ။စူပင္သြားမွာပါဆိုမွoceanကိုသြားၿပီးေစ်းဝယ္ထြက္မွာတဲ့ေလ။အဲ
ဒီေတာ့မွက်မလည္းသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။စူပင္ဆိုတာဒါပါလားလို႕။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ဒါေလးေတာင္မသိဘူး

        စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကသူ႔လူနာကိုစမ္းသပ္ေနသည္။
   `တခါတေလခင္ဗ်ားအသံတခုခုၾကားရတာမ်ဳိးျဖစ္တတ္လား။ဘယ္သူေျပာတယ္၊ဘယ္ေနရာကေျပာ
တယ္ဆိုတာကိုမသိပဲနဲ႔ေလ။`
     `ဟုတ္ကဲ့။ၾကားရတတ္ပါတယ္။`
     `ဟုတ္လား။အဲဒါမ်ဳိးဘယ္လိုအခ်ိန္ေတြမွာျဖစ္တတ္လဲ။`ဟုဆရာဝန္ကေမးလိုက္သည္။
     `ဖုန္းေျဖတဲ့အခါမ်ဳိးမွာပါ။`

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အခြင့္အေရးသာရခဲ့ရင္

         ခုရက္ပိုင္းနယ္ကညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႕လိုင္းေပၚမွာေတြ႕ေတာ့သူကရန္ကုန္မွာေက်ာင္းလာတက္
တာလို႕ေျပာတယ္။က်မကဒီအရြယ္ေရာက္ေနၿပီခုထိေက်ာင္းကတက္လို႕မၿပီးေသးလားလို႕စေတာ့သူ
ကရယ္တယ္။အဲဒါနဲ႕က်မလည္းေတြးမိတယ္။က်မတုိ႕ျမန္မာျပည္ကလူငယ္ေတြရဲ႕အေနအထားကိုပါ။ေငြ
ေၾကးအဆင္ေျပတဲ့သူေတြက်ေတာ့အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေနတာေတာင္မွလုပ္ငန္းခြင္မဝင္က်ေသးပဲသင္
တန္းေတြကိုတခုၿပီးတခုတက္ရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္ေနၾကတယ္။ေငြေၾကးခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြမွာေတာ့အရြယ္မွမ
ေရာက္ေသးဘူးဝမ္းေရးအတြက္လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ၾကရၿပီ။
         ပညာဆုိတာထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့မျဖစ္မေနသင္ယူရမယ့္အရာပါ။ပညာတတ္မွသူမ်ားအလိမ္
အညာမခံရမွာ။ဒါေပမယ့္တခ်ိန္လံုးပညာေနာက္လုိက္ရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာမ်ဳိးလည္းမျဖစ္သင့္ပါဘူး။
က်မအလုပ္မွာဆိုအားလံုးငယ္ငယ္ေလးေတြခ်ည္းပဲ။သူတို႕ေလးေတြလည္းပညာကိုသင္ယူေနၾကဆဲပါ။ဒါေပ
မယ့္က်မတို႔ဆီကလိုေတာ့ပညာပဲသင္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။လုပ္ငန္းခြင္ဝင္လုိ႕ဘဝအေတြ႕အၾကံဳကိုရွာေဖြ
ရင္းပညာကိုလည္းသင္ယူေနၾကတာ။အဲဒီေတာ့ေက်ာင္းၿပီးလို႔ပညာလည္းစံု၊ဘဝအေတြ႕အၾကံဳလည္းထိုက္
သင့္သေလာက္ရေနၿပီမို႕ဘဝတက္လမ္းအတြက္အေတာ္ကိုအေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။
       က်မတို႕ျမန္မာျပည္ကလူေတြကိုလည္းဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ေက်ာင္းေတြတက္ရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္ေန
မယ့္အစားကိုယ့္သင္ယူေနတဲ့ပညာနဲ႕သင့္ေတာ္မယ့္အလုပ္မ်ဳိးလုပ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။အေဝးသင္တက္ၿပီး
အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကေတာ့ကိုယ့္သင္ယူေနတဲ့ပညာနဲ႕ကိုက္မကိုက္မသိေပမယ့္လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနၾကတဲ့
သူေတြဆိုေတာ့မဆိုးဘူးလို႔ေတာ့ေျပာရမွာေပါ့။ပညာပဲသင္ေနတဲ့သူေတြကေတာ့အခ်ိန္ပိုေတြကလည္းရွိေန၊
အဲဒီအခ်ိန္ပိုေတြကိုဘယ္လိုျဖဳန္းရမွန္းမသိဆိုေတာ့စိတ္ကူးတည့္ရာလုပ္ရင္းနဲ႔ပ်င္းကုန္ၾကတယ္။ေနာက္
ေတာ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ရည္မွန္းခ်က္ေတြေပ်ာက္ကုန္ၾကေတာ့ဘဝတိုးတက္လမ္းေတြပါေဝဝါးကုန္ၾကတာေပါ့။
        ဒီကႏိုင္ငံေတြနဲ႕မတူတဲ့အခ်က္တခုကျမန္မာျပည္မွာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြလုပ္လို႔ရမယ့္အ
ခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္မရွိဘူး။အဲဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးေတြဖန္တီးေပးရင္က်မတို႕ျမန္မာလူငယ္ေတြအတြက္ေတာ္ေတာ္
အဆင္ေျပလာမယ္ထင္ပါတယ္။ဒီလိုပညာသင္ရင္းအလုပ္လုပ္ခြင့္သာရမယ္ဆိုရင္ပညာေနာက္လိုက္ရင္းအ
ခ်ိန္ေတြကုန္သြားတာမ်ဳိးမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သလိုပညာေရးတပိုင္းတစနဲ႕အလုပ္ဝင္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္ေတြလည္း
ေလ်ာ့သြားမယ္။ေနာက္ၿပီးပညာျပည့္ဝၿပီးထူးခၽြန္တဲ့သူေတြမ်ားလာမယ္။အဲလုိသာဆိုရင္က်မတို႔ႏိုင္ငံလည္း
သူမ်ားနည္းတူတိုးတက္လာမွာအေသအခ်ာပါ။
       ဒါေပမယ့္က်မတခုေတာ့ေတြးမိတယ္။စိတ္ကူးေတြသိပ္ယဥ္သလိုမ်ားျဖစ္ေနၿပီလားလို႔။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ဘုရားဖူးသြားေနာ္

             ျမန္မာမွန္ရင္ပုဂံေရာက္ဖူးရမယ္ဆိုတဲ့စကားၾကားဖူးေတာ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ္ေတာ္အားငယ္သြား

တယ္။က်မကအထက္ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းမပါဘူးထင္ပါရဲ႕။တခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။အဲဒါေၾကာင့္

က်မနဲ႔ဘဝတူေတြမ်ားရွိေနမလားဆိုၿပီးပုဂံဘုရားပံုေတြကိုျပန္ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္ေနာ္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

အလည္လာသူမ်ားသံုးေဆာင္ရန္

      အလည္လာသူဧည့္သည္မ်ားအတြက္က်မအႀကိဳက္ဆံုးျမန္မာအစားအစာေလးမ်ားနဲ႔ဧည့္ခံပါရေစေနာ္။အားလံုးစိတ္ႀကိဳက္သံုးေဆာင္ၾကပါရွင္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

စိတ္ကိုဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္မယ္

           လူပတ္ဝန္းက်င္မွာက်င္လည္ေနရတဲ့လူေတြရဲ႕စိတ္အေျခအေနဟာအခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲေနတတ္
ပါတယ္။စိတ္ခံစားမႈဆိုတာကပတ္ဝန္းက်င္၊အေျခအေန၊အခ်ိန္အခါကိုလုိက္ၿပီးအခ်က္မေပးပဲရုတ္တရက္က်
တတ္တဲ့မုန္တိုင္းလိုအခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲေနတာမ်ိဳးပါ။ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကိုလုိက္ၿပီးအေျပာင္းအလဲ
ျမန္ဆန္ေလ့ရွိတဲ့လူအမ်ားစုမွာအဲဒီလိုျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာရွိသလိုမိိမိတို႔ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြြတိုး
တက္ျမင့္မားလာေအာင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္လို႔ရတဲ့နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာလည္းရွိေနျပန္ပါတယ္။
`စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြျမင့္မားလာေအာင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ`
           ပထမဆံုးအေနနဲ႔စိတ္မၾကည္မလင္ေဒါသျဖစ္ေနတာကိုသိေအာင္ႀကိဳးစားပါ။အဲဒီလုိမိမိစိတ္အေျခ
ေနမွန္ကိုသိသြားတဲ့အခါကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ဒါ့အျပင္ဒီနည္းလမ္းေတြကလည္းသင္တို႔
ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြကိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
၁။စိတ္ဓါတ္က်ကာစိတ္ရႈတ္ေထြးေနပါကကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ပါ။
၂။စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္ဟုထင္ပါကေရေႏြးပူပူတြင္ခပ္္ၾကာၾကာေရစိမ္ခ်ဳိးပါ။အေၾကာအျခင္မ်ားေျပ
သြားပါကစိတ္ၾကည္လင္လန္းစမ္းသြားတတ္ပါတယ္။
၃။စိတ္ေသာကေရာက္ေနသည့္အခါရုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ။သို႔မဟုတ္စာအုပ္ဖတ္ပါ။သို႔မဟုတ္လွ်င္မိတ္ေဆြအ
ေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္စကားလက္ဆံုေျပာပါ။
၄။လက္ရွိပတ္ဝန္းက်င္ကေနေရွာင္ထြက္ႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားပါ။ေရွာင္ထြက္သြားဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါကမိမိကိုစိတ္ၾကည္
ႏူးခ်မ္းေျမ႕ေစခဲ့သည့္ေနရာေဒသ၊အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုအမွတ္ရေနလိုက္ပါ။
၅။အရာရာကိုအေကာင္းျမင္တတ္ၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူမ်ားႏွင့္မိတ္ေဆြဖြဲ႕ပါ။
၆။မိမိအေၾကာင္းေကာင္းသတင္းမ်ားကိုနားစြင့္ပါ။သတင္းေကာင္းတခုသည္လည္းသင္တို႔ရဲ႕စိတ္ဓါတ္စြမ္း
အားမ်ားကိုျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
       ထိုအခ်က္မ်ားကသင္တို႔၏စိတ္ဓါတ္အင္အားမ်ားကိုတိုးတက္ေစႏိုင္ပါတယ္။သို႔ေသာ္္ေဒါသဆိုသည္မွာ
မုန္တိုင္းတခုကဲ့သိုအခ်ိန္မေရြးဝင္လာတတ္ၿပီးအခ်ိန္မေရြးပင္ျပန္ထြက္သြားတတ္ေသာအရာဆိုသည္ကို
ေတာ့မေမ့သင့္ေပ။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လုိရင္းသာအဓိက

          တခုေသာညေနခင္းတြင္သမၼတဘီလ္ကလင္တန္သည္သူ႔ဒရိုင္ဘာႏွင့္အတူေက်းလက္ေဒသသို႔ေလ့
လာေရးခရီးဆန္႔ထြက္လာခဲ့သည္။ထိုစဥ္သူတို႔ကားျဖင့္ဝက္တစ္ေကာင္ကိုတိုက္မိရာထိုဝက္ေသသြားေလ
သည္။ကလင္တန္ကလယ္ပိုင္ရွင္အားအက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေတာင္းပန္ရန္သူ၏ဒရိုင္ဘာကိုိုလႊတ္လုိက္
သည္။
          တနာရီခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ဒရုိင္ဘာမွာအဝတ္အစားမ်ားတြန္႔ေၾကကာလက္တစ္ဖက္တြင္ဝိုင္ပုလင္း၊
က်န္တစ္ဖက္တြင္စီးကရက္ဗူးကုိင္ကာျပန္ေရာက္လာသည္။
         `ဒါကဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲကြာ`ဟုဘီလ္ကေမးလိုက္သည္။
          `ဒီလိုပါ။ဝိုင္ပုလင္းကလယ္ပိုင္ရွင္ေပးတာ။စီးကရက္ကေတာ့သူ႔အိမ္သူေပးတာပါ။ေနာက္ၿပီးသူတို႔ရဲ႕သမီးအပ်ဳိျဖန္းေလးကအခ်စ္ေတြေပးလို္က္လုိ႔ပါ။`
          `ဘုရားသခင္။မင္းကသူတို႔ကိုဘာသြားေျပာလို႔လဲ`
          `ကၽြန္ေတာ္ကသမၼတဘီလ္ကလင္တန္ရဲ႕ဒရုိင္ဘာျဖစ္ေၾကာင္းမိတ္ဆက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္သူတို႔
ဝက္ေသသြားတဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္ေလ။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

က်မရဲ႕အလြဲမ်ား(၁)

            လူသားေတြထဲကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့က်မမွာလည္းအလြဲေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ရွိလည္းရွိ
ေနဆဲျဖစ္သလို၊ဆက္လည္းရွိေနအံုးမွာပါ။အဲဒီထဲကက်မပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘဝရဲ႕အမွတ္တရအလြဲေလး
ကိုေျပာျပမယ္။က်မတို႔ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွာဒဂံုတကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့ကားကေတာ္ေတာ္နည္းေသးတယ္။
က်မကမဂၤလာဒံုမွာေနသူမို႔ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါေျမာက္ဥကၠလာဘက္ကသြားေလ့ရွိတယ္။အဝိုင္းကေန
ေက်ာင္းထဲသြားတဲ့ကားကမထသ(၄၉)အစိမ္းတစ္မ်ိဳးပဲရွိတာမို႔မနက္ေက်ာင္းခ်ိန္ဆိုအဝိုင္းမွာလူအၿမဲစည္
ကားေနတာေပါ့။ကားတစ္စီးလာၿပီဆိုေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြမွာကားေနာက္အေျပးလိုက္လို႔ကားေပၚ
ကိုအလုအယက္တက္ၾကရတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္မွာမိန္းကေလး၊ေယာက်္ားေလးမခြဲႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။အားလံုးက
ကိုယ့္အတန္းခ်ိန္မွီဖို႔အဓိကမို႔လ်င္သူကားေပၚေရာက္စတမ္းလုတက္ရတာဆိုေတာ့စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း
သလိုေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
           တခုေသာမနက္ခင္းမွာေတာ့က်မလည္းထံုးစံအတိုင္းအမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုသြားဖို႔အဝိုင္းမွတ္
တို္င္မွာကားေစာင့္ေနတာေပါ့။အေတာ္ေလးၾကာေတာ့စီးေတာ္ယာဥ္(၄၉)အစိမ္းကလူအျပည့္နဲ႔ေရာက္
လာတယ္။က်မလည္းအတန္းခ်ိန္နီးေနတာမို႔လူၾကပ္တာေတြဘာေတြမစဥ္းစားအားပဲတကိုယ္စာမတ္ရပ္
ခြင့္ရဖို႔အေရးကားေနာက္အေျပးလုိက္ရတာေပါ့။ကားရပ္ေတာ့အဆင္းသမားမ်ားလို႔ကားေအာက္မွာရပ္
ေစာင့္ေနတုန္းရုတ္တရက္က်မလြယ္အိတ္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလာထိလိုက္မွန္းသိလိုက္တယ္။သိ
သိခ်င္းပဲလြယ္အိတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ပိုက္ဆံအိတ္ကမရွိေတာ့ပါဘူး။ကားမလာခင္ေလးကပဲကားခထုတ္
ၿပီးျပန္ထည့္ထားတာမို႔အိမ္မွာမက်န္ခဲ့တာေသခ်ာပါတယ္။ေဘးဘီကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္းအားလံုးက
သူလုိကိုယ္လိုေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပါ။က်မလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။လက္ထဲမွာကကားခ
တစ္ဆယ္တန္ေလးကို္င္လို႔။ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။အိမ္ျပန္ဖို႔စဥ္းစားေတာ့ကားခကႏွစ္ဆယ္
မုိ႔မေလာက္ငွျပန္။ေက်ာင္းထဲဆက္သြားဖို႔က်ေတာ့လည္းတေနကုန္ပိုက္ဆံမရွိပဲေနရမယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့
ရွိတဲ့တစ္ဆယ္နဲ႔ေလာက္တဲ့ေက်ာင္းထဲပဲသြားလိုက္ပါတယ္။
         အတန္းထဲေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနတာမို႔စားဖို႔ေသာက္ဖို႔မပူရေတာ့ပါဘူး။ခ်စ္စရာသူငယ္
ခ်င္းေတြေကာင္းမႈနဲ႔ကင္တန္းမွာဟန္မပ်က္ထမင္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ျပႆနာကအျပန္မွေတြ႕တာ။ေက်ာင္း
ထဲကအဝို္င္းအသြားမွာေေတာ့သူငယ္ခ်င္းအားလံုးခရီးအတူမို႔ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔အဆင္ေျပေျပပါပဲ။အ
ဝိုင္းေရာက္လို႔လမ္းခြဲၾကေတာ့ျဖဴသြယ္ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းမက၂၀၀တန္ထုတ္ေပးပါတယ္။အဲဒါကိုမထားအပ္
တဲ့အားနာမႈေၾကာင့္အေၾကြ၅၀ပဲေပးဆိုၿပီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကအေၾကြလိပ္ကိုယူထားလိုုက္တယ္။
ေန႕လည္ေနပူပူမွာကားကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မလာေတာ့တစ္နာရီေလာက္ေစာင့္လိုုက္ရတယ္။လာမယ့္
လာေတာ့လည္းကားဆက္ကျပတ္သြားတာမို႔ကားေနာက္ခန္းမွာလူအျပည့္အသိပ္ပါလာေပမယ့္ေရွ႕ခန္းမွာ
ေတာ့တေယာက္စာလြတ္ေနတာမို႔က်မလညး္ဝမ္းသာအားရေျပးတက္တာေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ဇိမ္က်လာလို္က္တာ
ေျမာက္ဥကၠလာ၆ေကြ႕ေက်ာ္လို႔ကားခေပးမယ္လည္းလုပ္ေရာပိုက္ဆံက၇၀ပဲရွိတယ္။(ကားခကေရွ႕ခန္းဆို၁၀၀ပါ)အဲဒီအခ်ိန္က်မွက်မလည္းဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။သူငယ္ခ်င္းေပးတုန္းကအလိပ္
လိုက္ဆိုေတာ့ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမသိဘူးေလ။ၿပီးေတာ့ေခါင္းခန္းကစီးဖို႔အစီအစဥ္မရွိပဲေနရာရတာနဲ႔ဝမ္း
သာအားရတက္စီးလိုက္တာကိုး။အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွဆိုေတာ့ေရြးစရာမရွိေတာ့ဘူး။ကားဒရိုင္ဘာကိုပဲ
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရေတာ့တာေပါ့။စတက္တုန္းကေတာ့မ်က္ႏွာတည္တည္အိုက္တင္အျပည့့္။ကားခေပးခါ
နီးမွအရွက္ကိုလံုးလံုးကြဲရေတာ့တာ။က်မလည္းရွက္လြန္းလို႔စကားေတာင္ပီေအာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ကားဒရိုင္
ဘာကေတာ့မ်က္ႏွာအၿဖီးသားနဲ႔ပိုက္ဆံမရွိရင္မေပးနဲ႔ညီမေလးဆိုၿပီးေလာကြတ္ေခ်ာ္ပါေလေရာ။က်မလည္း
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ဘာမွျပန္မေျပာႏို္င္ပဲျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔သာဆုေတာင္းေနမိေတာ့တာ။ဆင္းမယ့္မွတ္တို္င္
ေရာက္လို႔ကားလည္းရပ္ေရာကားေပၚကခုန္မခ်ရံုတမယ္ဆင္းေျပးတာ။ေနာက္ပိုင္းမေတာ္တဆအဲဒီကား
နဲ႔ဆံုတိုင္းဒရုိင္ဘာရဲ႕မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးေၾကာင့္အေတာ္ကိုစိတ္ကသကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ္ေတာ္
ၾကာတဲ့အထိပါ။
        အဲဒီလိုနေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္အရွက္ရခဲ့တဲ့အျဖစ္ကိုေတြးမိတို္င္းရယ္ရမလိုငုိရမလိုနဲ႔ခုခ်ိန္ထိမေမ့
ႏိုင္တဲ့အမွတ္တရေလးမို႔အားလံုးလည္းရယ္ရေအာင္ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေမာင္

         ၾကင္စဦးဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးညစာစားေနစဥ္ဇနီးလုပ္သူကခင္ပြန္းသည္ကုိဝမ္းသာစရာစကားေျပာ
လိုက္သည္။
            `ေမာင္ေရ........ေနာက္ဆိုခင္တို႔အိမ္မွာလူတစ္ေယာက္တိုးလာေတာ့မယ္သိလား။`
         ခင္ပြန္းျဖစ္သူကဝမ္းသာအားရျဖင့္ `ဟုတ္လား။ဝမ္းသာလို္က္တာ။ဘယ္ေတာ့လဲဟင္` ဟုေမးလိုက္သည္။
        ထို္အခါဇနီးသည္ကခင္ပြန္းျဖစ္သူကိုနမ္းလုိက္ၿပီး  `ေက်းဇူးတင္လိုက္တာေမာင္ရယ္။ေရွ႕လေမေမ
ခင္တို႔နဲ႔လာေနတဲ့အခါက်ရင္လညး္ေမာင္ဒီလိုပဲၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ေနရမယ္ေနာ္။`
ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ဒါမွျပႆနာ

        တေန႔စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္တစ္ေယာက္ထံလူနာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။
           `ဆရာ...ကၽြန္ေတာ္ညညဆိုအိပ္မေပ်ာ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။အဲဒါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆုိတာအႀကံ
ေပးပါအံုး။`
           `ဒါကလြယ္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားအိပ္ယာဝင္ၿပီဆိုစိတ္မသက္မသာျဖစ္မယ့္ကိစၥေတြအိပ္ယာထဲယူ
မသြားနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
           `အဲဒါမွဒုကၡပဲဆရာ။ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကအိပ္ယာခြဲမအိပ္ဘူးလို႔ပဲေျပာေနတယ္။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ဆရာေကာင္းတပည့္

           စာသင္ခန္းတခုတြင္ဆရာမကမူလတန္းကေလးငယ္ေတြကိုတိရစာၦန္နံမည္ေတြသင္ေပးေနသည္။
ဆရာမကသမင္ပံုတစ္ပံုကိုေက်ာက္သင္ပုန္းတြင္ခ်ိတ္ျပၿပီးကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုေမးလိုက္သည္။
             `ဘီလီေရ၊ ဒါကိုဘာလို႔ေခၚသလဲကြယ္`
          ဘီလီေလးကပံုကိုဇေဝဇဝါၾကည့္ရင္းျပန္ေျဖလုိက္သည္။
             `မသိပါဘူးဆရာမ`
          ဆရာမျဖစ္သူကလည္းလြယ္လြယ္ႏွင့္လက္မေလ်ာ့တတ္သူမို႔ေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးလုိက္ျပန္သည္။
            `ကဲဒါဆိုသားအေမကသားအေဖကိုဘယ္လိုေခၚလဲဘီလီ`
          ထိုအခါဘီလီေလးမ်က္ႏွာဝင္းထိန္သြားၿပီးရုတ္တရက္စိတ္ရႈတ္ေထြးသည့္အမူအရာႏွင့္ဆရာမကို
ျပန္ေမးလိုက္သည္။
           `ဆရာမ၊ အဲဒါတကယ္ပဲဝက္ႀကီးလားဟင္`

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

လင္းပန္းအိမ္

      က်မငယ္ငယ္ကစာေရးဆရာလုပ္မယ္စိတ္ကူးမိေတာ့ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္တဲ့အေနနဲ႔ကေလာင္နံ
မည္ကိုႀကိဳစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေပါ့။နံမည္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားမိေပမယ့္သေဘာမက်ျဖစ္ေနရင္းစာပန္းအိမ္ဆို
တဲ့ေဘာ္ဒါေဆာင္ေလးတခုကို္သိလိုက္ရေတာ့ပညာရန႔ံေတြထံုသင္းေနတဲ့အရိပ္အၿမံဳေလးလို႔ကိုယ္ဘာသာ
အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္းႏွစ္သက္သေဘာက်မိတယ္။အဲဒါနဲ႔က်မရဲ႕ကေလာင္နံမည္ေလးကိုလင္းပန္းအိမ္ရယ္
လို႔လူမသိသူမသိကင္ပြန္းတပ္လို္က္တာေပါ့။
      က်မစာေရးခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္းအသိဥာဏ္အင္အားနည္းပါးေသးတဲ့သူေတြကိုကိုယ္သိထား
သေလာက္ျပန္ေဝမွ်အလင္းေပးခ်င္တာပါ။ေတာက္ပလင္းလက္တဲ့ညေတြအတြက္ေတာ့အလင္းတမႈန္က
မေျပာပေလာက္ေပမယ့္အေမွာင္ညေတြအတြက္ေတာ့အသံုးဝင္သလုိ၊ညိႈးႏြမ္းတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ပန္း
ရနံကတစက္ပင္ျဖစ္ပါေစထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ေမႊးပ်ံေစႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ေလးပါ။
      ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ဒီကေလာင္နံမည္ကိုသံုးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္အေၾကာင္း
ေၾကာင္းေၾကာင့္ဒီေလာကကထြက္ျဖစ္ခဲ့တာမို႔က်မသေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္လွတဲ့ဒီကေလာင္ကိုသိမ္းဆည္း
ထားခဲ့ရပါတယ္။
      ဒီလုိနဲ႔အင္တာနက္အလြယ္တကူသံုးလို႔လည္းရလာေရာခ်ိဳးႏွိမ္ေမ့ေပ်ာက္ထားခဲ့ရတဲ့စာေရးခ်င္စိတ္
ကတစခန္းထလာတာမို႔ဘေလာ့ေရးဖို႔စိတ္ကူးမိေတာ့စာေရးဆရာရူးရူးခဲ့ခ်ိန္ကစလို႔ဆယ္စုႏွစ္တစ္
စုစာမကႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ဒီနံမည္ကိုပဲသံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့နံမည္
ကေထာင့္ေထာင့္ႀကီးမေကာင္းဘူးဆိုၿပီးတျခားနံမည္စဥ္းစားဖို႔အႀကံေပးခဲ့ေပမယ့္လည္းေခါင္းမာစြာပဲဒီ
နံမည္ကိုေရြးျခယ္လိုက္တယ္။(ကိုေရခဲေရ.....ေဆာရီးပါေနာ္။)
                            အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ

ေတာင္းပန္စကား

             က်မဘေလာ့မွာပရိတ္သတ္မရွိေသးေပမယ့္မရွိေသးတဲ့ပရိတ္သတ္ကိုပဲေတာင္းပန္စကား

ဆိုပါရေစ။ဘေလာ့ကိုစတင္ဖန္တီးခ်ိန္ကစလို႔ခုခ်ိန္ထိအလုပ္မအားလပ္တာကတေၾကာင္းက်န္းမာေရးမ
ေကာင္းတာကတေၾကာင္းေၾကာင့္လုပ္လက္စဘေလ့ာကိုဒီအတိုင္းပစ္ထားလိုက္တာအေတာ္ၾကာသြား

ပါတယ္။ေရးခ်င္တာေလးေတြရွိေနေပမယ့္လက္ေတြ႕ေတာ့ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။အခုေတာ့စိတ္အား၊လူအား

ျဖစ္ၿပီမို႔ဘေလာ့ဘက္ကိုျပန္လွည့္ႏိုင္ပါၿပီ။ဘေလာ့နဲ႕ပက္သက္ၿပီးမကၽြမ္းက်င္ပဲစာေရးခ်င္စိတ္ေၾကာင့္
သာတတ္သေလာက္ဖန္တီးထားတဲ့ဘေလာ့မို႔လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားေပမယ့္အဆင္ေျပေအာင္ႀကိဳးစား

ဖန္တီးထားပါတယ္။ဘေလာ့ေရးမယ္ဆိုတည္းကအားေပးပါမယ္လို႔(အားနာစြာနဲ႔)ကတိေပးထား
ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကိုလည္းခုလိုေႏွာင့္ေႏွးေနတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ရင္းဆက္အားေပး

ၾကပါဦးလို႔။

မိမိကိုယ္ကိုမွန္မွန္ကန္ကန္ခ်စ္ၾကပါ

      ခုလိုနည္းပညာတိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာအရာရာကိုအလြယ္တကူေလ့လာႏိုင္တဲ့အခြင့္အလမ္း
ေကာင္းေတြရွိေနပါၿပီ။ကိုယ္သိခ်င္တာတတ္ခ်င္တာမွန္သမွ်အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီေလ့လာလို႔ရတဲ့အင္တာ
နက္နည္းပညာထြန္းကားလာတာက်မတို႔အတြက္မဟာအခြင့္ေကာင္းပါ။ဒီအခြင့္အေရးကိုက်မမွာဒီအ
ရြယ္ေရာက္မွသံုးရေကာင္းမွန္းသိတာမို႔အသိေနာက္က်ေလျခင္းရယ္လို႔ႏွေျမာတသျဖစ္မိတယ္။က်မ
သိခ်င္၊ေလ့လာခ်င္တာေတြကမ်ားလြန္းေတာ့အင္တာနက္သံုးလို႔အားမရႏိုင္ပါဘူး။ဘဝအတြက္ႀကိဳး
စားရုန္းကန္ေနရသူမို႔အခ်ိန္အားမရွိတာလည္းပါတာေပါ့။ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္အခ်ိန္ကိုယ္ပိုင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း
သားဘဝကိုတကယ္တမ္းတမိတယ္။
       ခုေခတ္လူငယ္ေတြလည္းအင္တာနက္ကိုအားႀကိဳးမာန္တက္သံုးၾကပါတယ္။အခ်ိန္ျပည့္အင္တာ
နက္ဆိုင္မွာရွိတတ္ၾကတာကိုး။အင္တာနက္သံုးဖို႔သြားတိုင္းေစာင့္ရတတ္တာမို႔ဒါသူတို႔ေလးေတြအတြက္
အလားအလာေကာင္းျဖစ္လို႔တကယ္ကိုေက်နပ္အားရမိပါတယ္။ေက်ာင္းသားဘဝမွာေက်ာင္းစာအျပင္
အိမ္ဗာဟီရအနည္းငယ္ကလြဲလို႔လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေနတဲ့သူေလာက္အလုပ္မမ်ားေသးတဲ့အရြယ္ပါ။မိဘစီး
ပြားေရးကိုတဖက္တလမ္းကကူညီေနရသူတခ်ဳိ႕တေလကလြဲရင္ေပါ့။ကိုယ့္အခ်ိန္ကိုယ္ပိုင္တဲ့လူငယ္ဘ
ဝမွာဘဝအတြက္အက်ဳိးရွိမယ့္အရာေတြကိုေလ့လာသင့္တယ္။
      ဒါေပမယ့္သူတို႔ေလးေတြကိုက်မတကယ္အံ့ၾသမိပါတယ္။သူတို႔ကအင္တာနက္ကိုchattingထိုင္ရုံ
သက္သက္သံုးေနၾကတယ္။အရာရာကိုေလ့လာသင္ယူလို႔ရတဲ့အဖိုးတန္ပညာရပ္ကုိခုလိုေပါ့ေပါ့တန္
တန္သေဘာထားေနၾကတာျမင္ေတာ့စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ဒီနည္းပညာကိုတီထြင္ေပးခဲ့တဲ့
သူေတြကိုအားနာစရာပါ။က်မတို႔ရဲ႕ျမန္မာလူငယ္ေတြအဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြကိုအလဟသျဖဳန္းတီးမဲ့
အစားဘဝတက္လမ္းမွာအေထာက္အကူျဖစ္ေစမယ့္အရာေတြအတြက္အသံုးခ်ၾကေစခ်င္တယ္။ဟိုး
အရင္ကဆိုတခုခုသိခ်င္ရင္ဒီေလာက္မလြယ္ပါဘူး။အားကိုးစရာစာအုပ္ေတြပဲရွိခဲ့တာမို႔အခက္အခဲ
ေတြတပံုတပင္ပါ။
      အင္တာနက္ဆိုတာသိလိုသမွ်ခ်က္ျခင္းအေျဖရွာေပးႏိုင္တဲ့အရာ။ေလ့လာခ်င္တာမွန္သမွ်အခ်ိန္
မဆိုင္းေလ့လာႏိုင္တယ္။ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာတကယ္ကိုအသံုးဝင္တဲ့အရာပါ။ဒါကိုက်မတို႔ဆီ
ကလူငယ္ေတြမသိၾကတာလား။သိရဲ႕သားနဲ႕မလုပ္ခ်င္ၾကတာလား။လူငယ္ဆိုတာအေပ်ာ္အပါးမက္
တတ္တာသဘာဝပါ။ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ဘဝႀကီးပြားတိုးတက္ေရးကိုလည္းစဥ္းစာရမယ္။ကိုယ့္အတြက္၊
ကိုယ့္မိသားစုအတြက္၊ေနာက္ဆံုးကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္အထိုက္အေလ်ာက္ေလ့လာသင္ယူေနသင့္
တယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔အဖို္းတန္အခ်ိန္ေတြကိုchatting ထိုင္ရံု၊အပ်င္းေျပသီခ်င္းနားေထာင္ရုံနဲ႕မျဖဳန္းတီး
ပစ္ၾကပဲကိုယ္ဝါသနာပါရာေလ့လာရင္းအင္တာနက္ကိုအက်ဳိးရွိရွိအသံုးခ်ၾကဖို႔အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။
လူငယ္တိုင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္မွန္မွန္ကန္ကန္ခ်စ္တတ္ၾကပါေစ။

အခ်ိန္တုိင္းကအဖိုးတန္ပါတယ္

        က်ေတာ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲဇနီးစ်ာပနကိုသြားေတာ့မိတ္ေဆြျဖစ္သူကဝမ္းပန္းတနည္းငိုေႂကြးေနတာကိုစိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာေတြ႕လုိက္ရတယ္။မိတ္ေဆြက ေသေသသပ္သပ ္ ထုပ္ထားတဲ့အထုပ  ္ တစ္ထုပ္ကိုသူဇနီးဗီရိုထဲက ထုတ္္ လာ ရင္း ဝတ္စံုေလး ကိုသူတို႔ဒီေႏြမွာဂ်ာမနီ  သြားရင္းဝယ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊   ဒီဝတ္စံုေလးကိုဇနီးသည္ကအလြန္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္းနဲ႔ ဒီဝတ္စံုေလးကိုအခုႏွစ္နာတာလူးပြဲမွာဝတ္ရန္စီစဥ္  ထားေၾကာင္း ဆို႔နင့္စြာေျပာျပေနရွာတယ္။

       အဲဒီေန႔ကစလို႔က်ေတာ္ရင္ထဲမွာအသိတစ္ခုရခဲ့တယ္။ဘယ္ပဲြက်မွဒါကိုဝတ္မယ္၊ဘယ္ခ်ိန္က်မွွဒါကိုစားမယ္၊ဘယ္ေတာ့မွဒါကိုလုပ္မယ္ဆိုၿပီးသီးသန္႔ရည္ရြယ္ထားတာမ်ဳိးမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။က်ေတာ္တို႔အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလမွာ စကၠန္႔တိုင္းကအဖုိးတန္လွပါတယ္။

        ဒါေၾကာင့္အခုဆိုရင္ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ဝတ္စံုျဖစ္ပါေစဝတ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ညေနခင္းေလညင္း ခံထြက္ရင္းဝတ္ခ်င္လည္းဝတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ဒါမွမဟုတ္နံမည္ေက်ာ္တရုတ္စာေတြ

စားခ်င္တယ္လို႔စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းလုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တခါတေလဆို အလုပ္ေတြကိုေဘးဖယ္ထား ၿပီးမိသားစုနဲ႔ပန္းၿခံမွာ၊ဒါမွမဟုတ္အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာမွာ ဝိုင္းထို္င္ စကားေျပာတာမ်ဳိးေတြကိုလုပ္ျဖစ္လာတယ္။

        ကိုယ့္မိဘကိုျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္သားသမီးကိုျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းကိုျဖစ္ေစ၊ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့

စကားေျပာဖို႔ေတြေဝဆံု႕ဆိုင္းမေနပါနဲ႔။ ဒီစကားေျပာဖို႔သတိရတဲ့အခ်ိန္ဟာဥာဥ့္နက္သန္းေခါင္ျဖစ္ေနပါေစ။

ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလုိက္ပါ။က်ေတာ္မိတ္ေဆြရဲ႕ဇနီးလိုမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္သြားမွ ေနာင္တရပူေဆြးေနရံုအျပင္ ဘာမွတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

        က်ေတာ္တို႔ဘဝေတြရဲ႕ေန႔ရက္ေတြတိုင္းဟာအေရးႀကီးတဲ့အထူးအခါသမယေတြခ်ည္းပါပဲ။အခ်ိန္ဟာလက္လႊတ္မခံသင့္တဲ့ အဖိုးတန္ရတနာပါ။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အဖိုးတန္ရတနာကိုေတြေဝဆံု႕ဆိုင္းမႈေတြနဲ႕ အလဟသမျဖဳန္းတီးပစ္ဖို႔ ေျပာလုိက္ပါရေစ။

       

စိန္ေခၚသံ

ေလာကဒဏ္ေရ.............

ငါဟာမိန္းမသားဆိုတာ

နင္ေမ့ေနေလ်ာ့သလား

ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း

ရိုက္ပုတ္လိုက္ပံုမ်ား

မျမင္ရက္စရာ

ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေပါ့

ဒါေပမယ့္ ေလာကဒဏ္ေရ......

မိန္းမသားဆိုတဲ့ငါက မတုန္မလႈပ္

ဒင္းၾကမ္းထပ္ေနတဲ့ဒဏ္ရာေတြနဲ႔

ၾကံ.ၾကံ.ခံထူမတ္ျပမယ္

နင္လည္းအစြမ္းရွိသေလာက္

ငါလည္းခံႏိုင္ရည္ရွိသေလာက္ေပါ့

ကဲ....ရိုက္ခတ္လိုက္စမ္း

ေလာကဒဏ္ေရ

ငါကအားမေလွ်ာ့စတမ္း

ရင္ဆိုင္အံတုမယ္

အသက္နဲ႕ ငါ့ခႏၶာ

အိုးစားမကြဲခင္ထိေပါ့။

အားေပးၾကပါေနာ္

ခုမွစာစေရးသူမို. အမွားပါသြားရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ. က်မစာကိုဖတ္လို.အက်ဳိးမထူးသြားရင္ေတာင္အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေစဖို. ႀကိဳးစားပါမယ္