လက္ဆင့္ကမ္းေစတနာ

           က်မနဲ႕က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဟုိတယ္မွာေန႔လည္စာစားလို႔ၿပီးခါနီးမွာပဲမိုးကသည္းသည္းထန္ထန္ရြာ
လာတယ္။မိုးနည္းနည္းစဲသေလာက္ရွိေတာ့ဟုိတယ္နဲ႔သံုးလမ္းေက်ာ္ကက်မရံုးမွာရပ္ထားတဲ့ကားကိုသြားယူ
ဖို႔မိုက္မိုက္မဲမဲဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။က်မသူငယ္ခ်င္းေတြကမသြားဖို႔တားၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာက်မကိုယ္ဝန္
က၇လေက်ာ္ေနၿပီမို႔သူတို႔ကစိုးရိမ္ၾကတာ။ဒါနဲ႔ပဲက်မကေသခ်ာဂရုစိုက္ၿပီးသြားမယ့္အေၾကာင္းသူတို႔ကိုအာမ
ခံၿပီးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကက်မနဲ႔လိုက္ခဲ့ေပးခ်င္ေပမယ့္တျခားကေလးပါတဲ့သူ
ငယ္ခ်င္းမအတြက္လည္းအေဖာ္လိုတာမို႔မလိုက္ဖို႔အတင္းတားၿပီးထားခဲ့ရတယ္။
           ဟုိတယ္ကထြက္ၿပီးကားဆီကိုအသြားမွာမီးပိြဳင့္တစ္ခုေရာက္ေတာ့ကားတစ္စီးကရပ္လိုက္ၿပီးကား
ထဲကလူတစ္ေယာက္ထီးဖြင့္ေဆာင္းၿပီးထြက္လာတယ္။ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာမသိလိုက္ခင္မွာပဲအဲဒီလူကက်
မေဘးေရာက္ေနၿပီးက်မသြားမယ့္ေနရာေရာက္တဲ့အထိသူလိုက္ပို႔ေပးမယ့္အေၾကာင္းေျပာတယ္။က်မ
လည္းရွက္ရွက္နဲ႔ကိစၥမရွိဘူးဆိုတာေျပာေပမယ့္သူကေခါင္းမာစြာပဲေဘးကပါလာတယ္။တလမ္းလံုးလည္း
ေျမႀကီးကစိုၿပီးေခ်ာေနတာမို႔သတိထားၿပီးျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ဖို႔အေၾကာင္းတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာလာတာ။
ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့က်မလည္းသူ႔ကိုေက်းဇူးစကားေျပာၿပီးကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ၾကတာေပါ့။
အဲဒီလူရဲ႕နံမည္ကိုက်မမသိခဲ့ရသလိုခုဆုိသူ႔မ်က္ႏွာကိုမွတ္မိဖို႔ေတာင္မလြယ္ပါဘူး။အဲဒီလူကက်မကိုကူညီ
ဖို႔အတြက္တမင္ကားရပ္ခဲ့တာလားဆိုတာေတာ့က်မဘယ္ေတာ့မွမသိႏိုင္မယ့္အေျဖပါ။အဲဒီေတာ့ဒီေက်းဇူး
ကိုက်မဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
           တေန႔ေတာ့မိုးသည္းထဲမွာအိႏိၵယလူမ်ဳိးေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္က်မအိမ္ေရွ႕က
ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာေတြ႕လုိက္ရတယ္။သူတို႔ကက်မတို႔ရပ္ကြက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာကို
သြားၾကဟန္တူပါတယ္။အဲဒါနဲ႔က်မလည္းထီးယူအျပင္ထြက္ၿပီးသူတို႔ကိုထီးေပးလိုက္တယ္။သူတို႕ကလည္း
က်မေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ဝမ္းသားအားရလက္ခံရွာပါတယ္။က်မကဒီထီးကိုျပန္ေပးစရာမ
လိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ေက်းဇူးစကားအထပ္ထပ္ဆိုၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။သူတို႔လည္းက်မတုန္း
ကလိုပဲလူစိမ္းတစ္ေယာက္ကဘာလို႔ဒီလိုၾကင္ၾကင္နာနာကူညီရတာလဲဆိုတာကိုမယံုႏိုင္သလိုတအံ့တၾသ
ျဖစ္သြားၾကပံုပါပဲ။က်မအတြက္ကေတာ့ကိုလူစိမ္းျပဳခဲ့တဲ့ေစတနာကိုတုန္႔ျပန္လိုက္ႏိုင္တာကတေၾကာင္း၊
သူတို႔ရဲ႕ပီတိမ်က္ႏွာကုိျမင္လိုက္ရတာကတေၾကာင္းမို႔အတိုင္းမသိၾကည္ႏူးလို႔ေပါ့။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ