က်မရဲ႕အလြဲမ်ား(၁)

            လူသားေတြထဲကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့က်မမွာလည္းအလြဲေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ရွိလည္းရွိ
ေနဆဲျဖစ္သလို၊ဆက္လည္းရွိေနအံုးမွာပါ။အဲဒီထဲကက်မပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘဝရဲ႕အမွတ္တရအလြဲေလး
ကိုေျပာျပမယ္။က်မတို႔ေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွာဒဂံုတကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့ကားကေတာ္ေတာ္နည္းေသးတယ္။
က်မကမဂၤလာဒံုမွာေနသူမို႔ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါေျမာက္ဥကၠလာဘက္ကသြားေလ့ရွိတယ္။အဝိုင္းကေန
ေက်ာင္းထဲသြားတဲ့ကားကမထသ(၄၉)အစိမ္းတစ္မ်ိဳးပဲရွိတာမို႔မနက္ေက်ာင္းခ်ိန္ဆိုအဝိုင္းမွာလူအၿမဲစည္
ကားေနတာေပါ့။ကားတစ္စီးလာၿပီဆိုေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြမွာကားေနာက္အေျပးလိုက္လို႔ကားေပၚ
ကိုအလုအယက္တက္ၾကရတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္မွာမိန္းကေလး၊ေယာက်္ားေလးမခြဲႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။အားလံုးက
ကိုယ့္အတန္းခ်ိန္မွီဖို႔အဓိကမို႔လ်င္သူကားေပၚေရာက္စတမ္းလုတက္ရတာဆိုေတာ့စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း
သလိုေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
           တခုေသာမနက္ခင္းမွာေတာ့က်မလည္းထံုးစံအတိုင္းအမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုသြားဖို႔အဝိုင္းမွတ္
တို္င္မွာကားေစာင့္ေနတာေပါ့။အေတာ္ေလးၾကာေတာ့စီးေတာ္ယာဥ္(၄၉)အစိမ္းကလူအျပည့္နဲ႔ေရာက္
လာတယ္။က်မလည္းအတန္းခ်ိန္နီးေနတာမို႔လူၾကပ္တာေတြဘာေတြမစဥ္းစားအားပဲတကိုယ္စာမတ္ရပ္
ခြင့္ရဖို႔အေရးကားေနာက္အေျပးလုိက္ရတာေပါ့။ကားရပ္ေတာ့အဆင္းသမားမ်ားလို႔ကားေအာက္မွာရပ္
ေစာင့္ေနတုန္းရုတ္တရက္က်မလြယ္အိတ္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကလာထိလိုက္မွန္းသိလိုက္တယ္။သိ
သိခ်င္းပဲလြယ္အိတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ပိုက္ဆံအိတ္ကမရွိေတာ့ပါဘူး။ကားမလာခင္ေလးကပဲကားခထုတ္
ၿပီးျပန္ထည့္ထားတာမို႔အိမ္မွာမက်န္ခဲ့တာေသခ်ာပါတယ္။ေဘးဘီကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္းအားလံုးက
သူလုိကိုယ္လိုေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပါ။က်မလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။လက္ထဲမွာကကားခ
တစ္ဆယ္တန္ေလးကို္င္လို႔။ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။အိမ္ျပန္ဖို႔စဥ္းစားေတာ့ကားခကႏွစ္ဆယ္
မုိ႔မေလာက္ငွျပန္။ေက်ာင္းထဲဆက္သြားဖို႔က်ေတာ့လည္းတေနကုန္ပိုက္ဆံမရွိပဲေနရမယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့
ရွိတဲ့တစ္ဆယ္နဲ႔ေလာက္တဲ့ေက်ာင္းထဲပဲသြားလိုက္ပါတယ္။
         အတန္းထဲေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနတာမို႔စားဖို႔ေသာက္ဖို႔မပူရေတာ့ပါဘူး။ခ်စ္စရာသူငယ္
ခ်င္းေတြေကာင္းမႈနဲ႔ကင္တန္းမွာဟန္မပ်က္ထမင္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ျပႆနာကအျပန္မွေတြ႕တာ။ေက်ာင္း
ထဲကအဝို္င္းအသြားမွာေေတာ့သူငယ္ခ်င္းအားလံုးခရီးအတူမို႔ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔အဆင္ေျပေျပပါပဲ။အ
ဝိုင္းေရာက္လို႔လမ္းခြဲၾကေတာ့ျဖဴသြယ္ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းမက၂၀၀တန္ထုတ္ေပးပါတယ္။အဲဒါကိုမထားအပ္
တဲ့အားနာမႈေၾကာင့္အေၾကြ၅၀ပဲေပးဆိုၿပီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကအေၾကြလိပ္ကိုယူထားလိုုက္တယ္။
ေန႕လည္ေနပူပူမွာကားကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မလာေတာ့တစ္နာရီေလာက္ေစာင့္လိုုက္ရတယ္။လာမယ့္
လာေတာ့လည္းကားဆက္ကျပတ္သြားတာမို႔ကားေနာက္ခန္းမွာလူအျပည့္အသိပ္ပါလာေပမယ့္ေရွ႕ခန္းမွာ
ေတာ့တေယာက္စာလြတ္ေနတာမို႔က်မလညး္ဝမ္းသာအားရေျပးတက္တာေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ဇိမ္က်လာလို္က္တာ
ေျမာက္ဥကၠလာ၆ေကြ႕ေက်ာ္လို႔ကားခေပးမယ္လည္းလုပ္ေရာပိုက္ဆံက၇၀ပဲရွိတယ္။(ကားခကေရွ႕ခန္းဆို၁၀၀ပါ)အဲဒီအခ်ိန္က်မွက်မလည္းဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။သူငယ္ခ်င္းေပးတုန္းကအလိပ္
လိုက္ဆိုေတာ့ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမသိဘူးေလ။ၿပီးေတာ့ေခါင္းခန္းကစီးဖို႔အစီအစဥ္မရွိပဲေနရာရတာနဲ႔ဝမ္း
သာအားရတက္စီးလိုက္တာကိုး။အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွဆိုေတာ့ေရြးစရာမရွိေတာ့ဘူး။ကားဒရိုင္ဘာကိုပဲ
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရေတာ့တာေပါ့။စတက္တုန္းကေတာ့မ်က္ႏွာတည္တည္အိုက္တင္အျပည့့္။ကားခေပးခါ
နီးမွအရွက္ကိုလံုးလံုးကြဲရေတာ့တာ။က်မလည္းရွက္လြန္းလို႔စကားေတာင္ပီေအာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ကားဒရိုင္
ဘာကေတာ့မ်က္ႏွာအၿဖီးသားနဲ႔ပိုက္ဆံမရွိရင္မေပးနဲ႔ညီမေလးဆိုၿပီးေလာကြတ္ေခ်ာ္ပါေလေရာ။က်မလည္း
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ဘာမွျပန္မေျပာႏို္င္ပဲျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔သာဆုေတာင္းေနမိေတာ့တာ။ဆင္းမယ့္မွတ္တို္င္
ေရာက္လို႔ကားလည္းရပ္ေရာကားေပၚကခုန္မခ်ရံုတမယ္ဆင္းေျပးတာ။ေနာက္ပိုင္းမေတာ္တဆအဲဒီကား
နဲ႔ဆံုတိုင္းဒရုိင္ဘာရဲ႕မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးေၾကာင့္အေတာ္ကိုစိတ္ကသကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ္ေတာ္
ၾကာတဲ့အထိပါ။
        အဲဒီလိုနေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္အရွက္ရခဲ့တဲ့အျဖစ္ကိုေတြးမိတို္င္းရယ္ရမလိုငုိရမလိုနဲ႔ခုခ်ိန္ထိမေမ့
ႏိုင္တဲ့အမွတ္တရေလးမို႔အားလံုးလည္းရယ္ရေအာင္ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုးရႊင္ၿပံဳးၾကပါေစ